‘Alcoholverslaving onder Hindoestanen bestaat niet!’

‘Alcoholverslaving onder Hindoestanen bestaat niet!’

Ook bij deze uitzending van Chatney is er, net als bij de vorige, aandacht besteed aan een onderwerp dat een taboe is binnen de Hindoestaanse gemeenschap. Dat er over het algemeen veel wordt gedronken, staat als een paal boven water. Dit mag blijken uit de grote aandacht die vanuit de Rijksoverheid wordt besteed aan het bestrijden van alcoholgebruik in het verkeer. Met de steeds terugkerende, grootscheepse reclamecampagnes wordt er met man en macht gewerkt aan het bewustmaken van de bevolking over de gevaren van alcohol. Zou het alcoholgebruik onder de Hindoestanen dan niet aanwezig zijn, omdat er niet over wordt gepraat? Helaas is het tegendeel waar; bij het maken van deze uitzending werd ik weer herinnert aan de pijnlijke werkelijkheid dat de meeste Hindoestanen er liever voor kiezen om hun kop in het zand te steken dan hun problemen te confronteren.

En de personen die wel de moed hebben om ervoor uit te komen, worden genadeloos veroordeeld. Met deze opmerking refereer ik naar de voorgaande Chatney over jongeren die zijn weggelopen van huis. Vol verbazing en afschuw hoorde ik enkele dagen na de uitzending dat een aantal van onze respondenten door hun omgeving zijn veroordeeld, omdat ze hun verhaal hebben gedeeld. Hoe hypocriet is het om naar de buitenwereld de schone schijn op te houden en mensen die anderen willen informeren en inspireren met hun persoonlijke verhaal vervolgens een trap na te geven?

Zo ook bij het gebruik van alcohol onder de Hindoestanen. Zelfs wanneer we op een feest aanwezig zijn voor de opnames en ik vraag iemand die ladderzat is of hij misschien teveel heeft gedronken, is het antwoord een vastberaden ‘nee’. Het is hoogstens ‘ iemand’ in de omgeving die teveel drinkt, maar ook daar weten ze over het algemeen niet teveel van af. Het ironische is dan dat wanneer de camera even uitstaat en ik bij de bar in een informeel gesprek verwikkelt raak met een van de feestgangers, er wel de meest heftige verhalen over alcoholverslaving worden verteld.

Ik begrijp natuurlijk wel dat het iets is wat je niet zonder een relevante reden aan de grote klok gaat hangen. Maar vormen de gevaren van overmatig alcoholgebruik voor de verslaafde en zijn of haar omgeving dan niet voldoende reden hiervoor? Het behandelen van een verslaving, wat het ook is, begint bij het onderkennen van het probleem door de verslaafde. In het stadium daarvoor bevindt de verslaafde zich in wereld waar hij/zij constant twee gezichten moet opzetten. Er is sprake van schaamte, eenzaamheid, depressiviteit, etc. En het vervelende is dat de directe omgeving van de verslaafde ook wordt meegetrokken in deze draaikolk van ellende wat ze eigenlijk ook tot slachtoffers maakt.

Bij een verslaving ben je overgeleverd aan de genade van je zintuigen. Je zintuigen, die instrumenten die jij zou moeten bedienen met je geest, bedienen nu jou. Het is de omgekeerde wereld, een vicieuze cirkel die uiteindelijk leidt tot je ondergang. Maar er is altijd hoop. Dat is het mooiste wat ik heb geleerd uit alle (anonieme) verhalen die ik heb aangehoord tijdens het maken van deze uitzending. Hoe hopeloos de situatie soms ook kan lijken, op het moment dat men om hulp ‘durft’ te vragen, is er altijd een weg terug.

Monique Badloe, 28 maart 2012

Delen via: