De Mahabharata is een epos, een heldendicht uit India. Wat een epos bijzonder maakt is de dieperliggende betekenis achter de heldenverhalen. We kennen in Europa de Ilias en de Odyssee, maar de Mahabharata is zevenmaal zo lang. Samen met de Ramayana is dit werk een van de bronboeken in het Hindoeïsme. Het werk bestaat uit achttien delen (zogenaamd “Parva’s”) die elk weer onderverdeeld zijn. Men kan stellen dat dit werk zich onder andere richt op het verklaren van de vier levensdoelen: Kama (begeerte), Artha (rijkdom), Dharma (spirituele doel) en Moksha (bevrijding).
In de Lotusvijver gaat u luisteren naar een gesprek met Arthur Kooyman. Hij is de vertaler van de Mahabaratha in het Nederlands. Kooyman vertelt in de Lotusvijver waar het verhaal over gaat, hoe het is opgebouwd, wat de essentiële spirituele elementen in het verhaal zijn en hoe het geplaatst kan worden binnen de Indiase literaire traditie.
Het kernverhaal van de Mahabharata is de strijd om de troon van Hastinapura, het koninkrijk van de Kuru-clan. Twee takken van een familie gaan de strijd met elkaar aan: de Kaurava’s (de oudste tak) en de Pandava’s (de jongste tak). Men kan de Pandava’s en de Kaurava’s zien als symbolen van goed (Pandava’s) en kwaad (Kaurava’s), van recht en jaloezie, van licht en donker. Maar het is goed om bij het lezen te beseffen dat het in het verhaal niet uit uiterlijke familieleden gaat, maar om tal van aspecten van het innerlijke leven van ieder mens. Gelukkig overwint het goede op het einde het kwade, maar dit heeft bijzonder veel voeten in de aarde.