Tijden veranderen, mensen veranderen, maar tradities blijven bestaan. Hoe zijn eeuwenoude tradities in stand te houden in de moderne leefomgeving van tegenwoordig? Door het fenomeen emancipatie is de harde scheidingslijn die er vroeger bestond tussen de taken van de man en de taken van de vrouw is sterk aan het vervagen. Hoe gaat de Hindoestaanse gemeenschap hiermee om? Emanciperen onze mannen met ons mee?
In eerste instantie dacht ik: waarom moeten mannen mee emanciperen, daar vechten wij vrouwen toch voor. Wat bedoelt men daar nou weer mee? Mannen moeten “het” er maar mee doen! Maar juist integendeel. Het heet eMANcipatie. Daar waar wij vrouwen meer rechten verkrijgen, moet de man inleveren. Ook zij zijn gewoonte dieren en moeten wennen aan het idee dat zij “concurrentie” krijgen van de vrouw en zal hun oergevoel vaker een schop krijgen door de vrouwelijke diva’s.
In onze cultuur zijn er heel wat gebruiken waarbij de vrouw een bepaalde rol krijgt toegewezen. Vaak een wat onderdanige rol dan die van de man. Dit alles onder het mom van traditie. Nu de nieuwe generatie geboren is in de westerse wereld krijgen we hier veel te maken met emancipatie en dus vaak ook afkeer naar de desbetreffende rol. Hoe is dit nu op te lossen in onze normen, waarden en gebruiken? Vaak wordt de onderdanige positie van de vrouw door mijn generatie als vervelend ervaren, maar omdat het onze tradities zijn wordt er vaak zwijgzaam gevolgd en gedaan wat er gevraagd wordt. Maar heeft dit te maken met emancipatie of respect? Waarom is het zo dat de vrouwen uren in de keuken staan om een maaltijd voor te bereiden en het nog steeds altijd de mannen zijn die als eerste eten, bijvoorbeeld na een katha of hawan. Soms heb ik zelf ook honger en duw ik het liefst een van die mannen weg, maar ja rules are rules en blijf ik netjes op mijn beurt wachten of schuif ik in de keuken maar alvast wat naar binnen. Emancipatie vind ik een belangrijk onderwerp, maar daarentegen wil ik het respect voor mijn normen, waarden en tradities ook behouden en hoeft van mij dus niet ALLES te veranderen.
Want als de man inderdaad geheel mee emancipeert, zal hij in de toekomst thuisblijven om de dulhin te ontvangen, terwijl de vrouw haar schoondochter ontvangt in de maroh?
En als ik dan de vraag krijg: “Emanciperen mannen mee?” Dan gaan er verschillende gedachten door mijn hoofd. Want niet alle mannen denken hier hetzelfde over. Er zijn zoveel factoren die meespelen, afkomst, opvoeding, opleiding, geloof, generatie, enz. Op deze vraag is geen eenduidig antwoord te geven. Want als de man inderdaad geheel mee emancipeert, zal hij in de toekomst thuisblijven om de dulhin te ontvangen, terwijl de vrouw haar schoondochter ontvangt in de maroh? Hoe blijven bepaalde culturele gebruiken dan in stand? Willen wij vrouwen wel dat de man totaal mee emancipeert? Of zoeken wij als Hindoestaanse vrouwen liever een tussenweg? Zeg nu zelf, als je flink hebt geshopt, wil je toch zeker niet je eigen tassen dragen als je in bijzijn bent van mannelijk gezelschap. Tevens vinden we het fijn als onze mannen gekookt hebben als wij thuis komen van het werk of ’s morgens een ontbijtje voor ons klaar maken. De mannen van mijn generatie (soms ook wel de voorgaande generatie) helpen tegenwoordig met de opvoeding van de kinderen, het huishouden en eten graag samen met hun vrouw. Het aanrecht is tegenwoordig niet alleen het recht van de vrouwen, maar het wordt net zo hard gedeeld met de mannen. Vrouwen emanciperen en mannen doen wel degelijk mee, maar op hun eigen tempo (en ook het liefst op mijn manier).
Geschreven door: Anuradha Sheombar-Ramcharan