Het grappige van mijn generatie is Hindoestanen is dat je eigenlijk nergens bij hoort. Kom je in Suriname, dan ben je een Nederlander. Ben je in Nederland, dan ben je wel een Nederlander, maar met een exotische uitstraling, dus toch weer net even anders. En India? Daar ben je gewoon een Europeaan. Van de buitenkant zie je er voor hen misschien niet vreemd uit, maar ze merken aan alles dat je ook niet van daar bent. Het is dit verschijnsel dat je toch wel doet afvragen hoe lang we nog kunnen spreken van het bestaan van een cultuur.
Door de globalisering en internationalisering begint de wereld steeds meer op een dorp te lijken. We doen allemaal indrukken van elkaar op en vormen zo ons eigen, unieke identiteit, die steeds minder vaak valt te omkaderen door een bepaalde cultuur, een ras of een nationaliteit. Eigenlijk zijn we allemaal burgers van dat dorp dat we de ‘wereld’ noemen. De tijd dat we alleen door ons directe (fysieke) omgeving werden gevormd en beïnvloed is voorbij. Een homogene groep mensen met exact hetzelfde normen- en waardepatroon kan alleen nog ontstaan en bestaan als deze zich afzondert van de rest van de wereld.
Het is maar goed ook, dat dit slechts in theorie of in hele uitzonderlijke gevallen nog voorkomt. Want stel je eens voor dat we allemaal op elkaar zouden lijken en hetzelfde zouden denken. Wat zouden dan de slijpstenen van het leven zijn, die je vormen tot de unieke persoonlijkheid die je nu bent? Diversiteit zorgt voor wrijving en dat is precies wat wij mensen nodig hebben om ons te ontwikkelen. Door de verschillen en overeenkomsten in een ander te zien, leer je wederzijds respect op te brengen, de ander te tolereren en te begrijpen. Zijn dit niet de eigenschappen die ons mensen onderscheiden van alle andere wezens op aarde?
Of een (cultureel) diverse omgeving voor jou persoonlijk een bedreiging of een kans is bepaal je zelf: hoe kijk je tegen deze verschillen aan? Zie je ze als een aanval op of afbreuk van je eigen identiteit, waardoor je in de verdediging schiet? Of zie je het als een verrijking, een verbreding van je eigen horizon waardoor je makkelijker contact kan leggen met een ander?
Tijdens je opvoeding krijg je een basis mee. Die basis is een stevige bodem waar je vervolgens van alles op kan gaan planten. Hoe meer divers en gevarieerd jij je eigen tuintje maakt, hoe meer mensen het zal aantrekken. Die bodem dat ben jij, en die zal er ook altijd zijn, ongeacht welke bloemen en planten je erop zaait.
***Monique Badloe***