Ik zoek een hand die mij vasthoudt en moed geeft, die mij rustig maakt en beschermt. Ik tast naar een hand die mij leidt en voert, die mij heelt en redt. Ik heb een hand nodig, die sterk is en die mij draagt, die mij vastpakt, mij niet meer loslaat. Ik zou zo graag een hand hebben, die het goed met mij voorheeft, die zacht op mij wordt gelegd. Ik verlang naar een hand waaraan ik me – onvoorwaardelijk – kan toevertrouwen, die trouw is, die mij liefheeft.
Heerlijk dit soort eerlijke taal. Gewoon een echt mens die vertelt waar zijn of haar diepste behoefte ligt. Onze diepste behoefte is vastgehouden worden onze angst, in onze nood, in onze verlangens, in onze eenzaamheid. Niet voor niets dat mensen daar een beeld bij maken over de hand van de Ene. Op zich is daar ook geen bezwaar tegen. Als we daarmee de dimensies buiten ons maar niet verantwoordelijk maken voor alles wat er gebeurt in het leven. En zelf vervolgens zelf niet meer doen.
En waarom doe we dat? Omdat we soms geen enkel idee hebben wie we werkelijk zijn. In de Gita laat Krishna aan Arjuna zien dat we onzeker worden op het slagveld van het leven omdat we ons onze ware identiteit, onze oorspronkelijke natuur niet meer kunnen herinneren. Koortsachtig gaan we op zoek en improviseren we een nieuwe identiteit, waar wij aan vasthouden met de wanhoop van iemand die voortdurend in een afgrond dreigt te vallen. Deze valse en uit onwetendheid aangenomen identiteit is ‘ego’.
In ‘Het Tibetaanse Boek van Leven en Sterven’ schrijft Sogyal Rinpoche: ‘Ons ego is een combinatie van gebrek aan kennis over wie we werkelijk zijn en de gevolgen daarvan: een dwangmatig vastklampen aan een in elkaar geflanst en geïmproviseerd beeld van onszelf, een onvermijdelijk kameleonachting charlatan-zelf dat voortdurend verandert en veranderen moet, om de fictie van zijn bestaan in leven te houden.’
Krishna laat aan Arjuna zien dat deze niet zo afhankelijk moet zijn van het resultaat van zijn handelingen. Daar zit een praktische les in. Als je altijd maar afhankelijk bent van het resultaat van wat je doet, zul je uiteindelijk niet meer begrijpen wat je waarom doet. Om de krampachtige beelden die we van ons zelf maken is Liefde nodig. Liefde voor je Zelf, liefde voor het leven, liefde voor ander, liefde voor de Ene. En om lief te hebben mogen we leren loslaten.
Ik vond een prachtige tekst over loslaten op internet. Jammer dat ik niet heb kunnen achterhalen wie de auteur is:
Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt, het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
Loslaten is niet het onmogelijk maken, het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
Loslaten is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb. Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheren, maar het anderen mogelijk te maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee te prijzen.
Loslaten is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen!
Rinus van Warven