Pune – India, vandaag:
Men noemt het `het boeddhaveld van een verlichte meester’. Anderen zeggen dat het ’s werelds grootste spirituele vrijgezellenclub is. Een ding is zeker, Osho Commune International – bijna 25 jaar geleden gesticht door Osho, de
controversiële goeroe die vroeger Bhagwan Shree Rajneesh werd genoemd, is geen typische Indiase ashram. Meer als een soort New Age Xanadu dat iedere dag duizenden bezoekers trekt, is de commune een autarkisch
groeicentrum dat een verbijsterende verscheidenheid cursussen en workshops aanbiedt, van `bewustzijn in de werkomgeving’ tot tantrische seks. En als dit alles je niet interesseert kun je je dagen doorbrengen aan de rand van het zwembad, in de sauna, op de “Zennis”-banen, in de bistro, of deelnemen aan de meditaties die de hele dag door lopen in de Gautama de Boeddha-Hal of in de Samadhi, waar Osho’s as wordt bewaard. Osho Commune International is een waar Babylon van talen en gezichten waar een atmosfeer heerst van plezier en ontspanning. Voor de bezoeker die hier voor ’t eerst komt is dit een wat overrompelende ervaring. In dit Boeddhaveld is
Osho’s visie levend en tastbaar en de plek is wat het altijd al was: Een experiment en een bewijs dat zijn visie te realiseren is. “Mijn commune wordt een mysterieschool voor de ontdekkingreis naar binnen. Het is het grootste
avontuur mogelijk en tegelijkertijd de meest opwindende dans.” En verder: “De mens heeft te lang onder de vloek van de oorlog geleefd. We moeten al die oorlogsgoden vernietigen en in de plaats daarvan tempels bouwen voor de liefde. Oorlog komt voort uit het innerlijk conflict in de mens, de wortels van oorlog zitten van binnen. Men hoopt zoveel woede en gekte en waanzin op, dat het er wel uit moet barsten. Het verleden was zeer destructief, terwijl men met diezelfde inspanning een paradijs op aarde had kunnen scheppen. In plaats daarvan hebben we een hel geschapen. De mens is schizofreen, iedereen vecht met zichzelf en als het de spuigaten uitloopt begint hij met iemand anders te vechten. Hier in de commune komen mensen tezamen om met een andere omgangsvorm te experimenteren, een omgaan in respect en liefde voor de vrijheid van de ander.” De nieuwe technieken worden geleerd in de vele therapiegroepen, maar de basis vormt meditatie. “Let op je eigen gedachtepatronen en je zult ieders gedachten begrijpen. Dan ontstaat
mededogen” Osho geeft geen oplossingen, maar heeft een ruimte gecreëerd waar van die waanzin afstand kan worden genomen. Waanzin ontstaat door een leven waarin lichaam en ziel en geest niet met elkaar in contact zijn. Het belangrijkste is jezelf te bevrijden van de neurotische energieën van binnen en een innerlijke explosie te veroorzaken die je hele zijn zal veranderen. “De mensheid staat voor een keuze uit twee mogelijkheden, of collectieve zelfmoord, of de grootste spirituele groeisprong die ooit heeft laatsgevonden. ” Zijn grootsheid bestond eruit dat hij geen oplossingen gaf, maar slechts technieken waarmee men zichzelf kan verwerkelijken. “Het antwoord ligt in jezelf, ik vertel je alleen waar je potentieel ligt.”
Overal ter wereld bestaan plaatsen waar “sannyasins” (de discipelen van Osho) kleinere experimenten hebben gestart, zoals communes en meditatiecentra. In Nederland is, naast een aantal kleinere centra, de bekendste de Osho Humaniversity in Egmond aan Zee, waar Osho-therapie en meditatie wordt geleerd. In de 35 jaar die Osho heeft gesproken hebben miljoenen vrienden, discipelen en critici met elk denkbare soort opleiding en sociale achtergrond zijn lezingen gehoord. Deze lezingen zijn gepubliceerd in 650 boeken in de originele talen Engels en Hindi. Daarnaast zijn zij vertaald in meer dan 35 talen. In Nederland vinden zijn boeken al meer dan 20 jaar hun weg naar de lezer. Het Indiase Parlement heeft in haar bibliotheek een speciale afdeling naar Osho genoemd waar een compleet archief van zijn boeken staat. Een eer als deze wordt alleen door Mahatma Gandhi gedeeld. De voormalige premier van India, Chandra Shekhar zei: “Osho heeft een visie aan dit land en aan de wereld gegeven, een visie waarop eenieder trots kan zijn. Osho heeft ons kracht gegeven, en ik namasté zijn nagedachtenis dat hij ons deze kracht heeft gegeven.” In een onlangs verschenen boek “India my Love” spreekt Osho over de grootse spirituele geschiedenis van India en de kracht die hierin nog steeds verborgen ligt. De wereld kan veranderen als de wijsheid van het Oosten samenkomt en versmelt met de wetenschap van het Westen. Zonder wetenschap komt het Oosten veel tekort, en zonder meditatie mist het Westen veel. Ik probeer Oost en West bij elkaar te brengen, want tezamen zullen zij de “hele” mens voortbrengen.” In de commune in Pune wordt deze visie van een hele mens geleefd.
Met de duizenden bezoekers die dag in dag uit haar sierlijk aangelegde groene 31 hectaren bezoeken, steekt de Osho commune de laatste jaren de Taj Mahal naar de kroon van grootste toeristen attractie van India.
Prabhu Mayo Een pionier van het Hindoestaanse toneel; Goeroedath Kallasingh.
Een gevoel voor menselijke verhoudingen, een scherp analytisch vermogen en betrokkenheid naar de medemens. Dat zijn enkele eigenschappen die opvielen bij Goeroedath Persad Kallasingh (23-11-35 \ 23-4-98) Los van zijn prestatie op het gebied van de Surinaams-Hindoestaanse kunst en cultuur was hij als mens een erg innemende persoonlijkheid. Zijn muzikale vorming begon al op vroege leeftijd door o.a. zijn ooms Boedhram en Soekhram Hindori en door dr. J.P. Kaulessar Sukul. Op elfjarige leeftijd deed hij zijn eerste radio optreden voor de AVROS met het lied Milkar bichar gayee ankhhiyan. Bij deze omroep zette hij tevens de eerste schreden voor zijn loopbaan als omroeper. Zijn zangcarrière nam een hoge vlucht bij het Hindoestaanse AWR-orkest onder leiding van B. Hiralal. AWR fuseerde
enige tijd later met The Indian Orchestra (o.l.v. Herman Dijo) waar Kallasingh zijn zang nog jaren zou voortzetten. Aanvankelijk stond hij bekend als diegene die de liedjes van de bekende Indiase zanger Hemant Kumar vertolkte. De drang om zelf te componeren en te schrijven ontwikkelde hij spoedig. Dat uitte zich ook op het gebied van toneel. Op 24-jarige leeftijd begon hij zelf stukken te schrijven en te regiseren. Na Parvasi ( over de Hindoestaanse immigratie), scoorde hij met stukken als Parosin (1961), Ghar ke Bhed (1963) en Saas Patoh (1965). Na een stage bij de regisseur Anton Zweers in Nederland, keerde hij in 1966 terug naar Suriname en schreef hij Paisi hi sab kuch hain, Meri doesrie biwi (1967) en Baap bechara kya kare (1970). Hiermee introduceerde Kallasingh (o.a. met sociaal-culturele vereniging Jag-Riti) het Sarnami gesproken toneel, wat hij ook in Nederland zou voortzetten. Zowel in Suriname als in Nederland (na zijn emigratie in 1973) ijverde hij voor het creëren van een breder draagvlak voor de Hindoestaanse kunst en cultuuruitingen. Hij poogde dit niet alleen te conserveren maar het ook te introduceren en te verankeren bij de andere culturen. Het verzoek om een Sarnami versie van het volkslied te schrijven, werd door hem aangenomen. Zijn verbondenheid met Suriname uit zich ook in zijn liederen Jay Jay Surinam, Surinam hamara pyara desh en Hum hai Surinam ke larke. Tot tweemaal toe sloeg hij een aanbod voor een studiebeurs naar India af. Toch belandde hij uiteindelijk in India om met de befaamde componist-fluitist Raghu nath Seth een lp op te nemen waarvan Kallasingh grotendeels de lyrics voor eigen rekening nam. Zijn bijzondere stem en composities zijn van Suriname, Trinidad, tot aan Nederland en India bekend geworden. De brugfunctie die hij wilde vervullen in zijn leven, lijkt daarmee vruchten te hebben afgeworpen.