Gerjo van der Horst zou het moeilijk vinden om te geloven dat we op het ondermaanse zonder bestemming zouden rondlopen. ‘Maar ik maak wel een onderscheid tussen de bestemming die we als mensheid hebben en die van het individu.’
De gedachte uit de hindoetraditie dat je door middel van reïncarnatie steeds weer nieuwe lessen leert, spreekt haar enorm aan. ‘Je groeit steeds meer toe naar het Goddelijke. Uiteindelijk komt er een moment waarop je niets meer te leren hebt en je hoeft dan ook niet meer te reïncarneren. Uiteindelijk is het onze persoonlijke bestemming om rust te vinden in het Goddelijke.’
- Gerjo van der Horst
Het Goddelijke is voor Gerjo van der Horst overduidelijk in deze wereld aanwezig. ‘ Maar je moet je er wel voor openstellen. Het is in dit aardse leven, in het hier en nu wel degelijk mogelijk om dicht bij dat Goddelijke in de buurt te komen. Het maakt deel uit van onze bestemming om dat in dit leven proberen te realiseren.’
Gerjo is de schrijfster van het boek ‘De spirituele Jezus.’ Op een dag merkte Gerjo van der Horst dat het beeld dat zij van Jezus had veel spiritueler was dan het beeld dat haar door de kerkelijke traditie werd aangereikt. Ze werd in haar eigen beeld gesterkt door de kennis die ze opdeed over begrippen uit de hindoetraditie. Karma, dharma en reïncarnatie: ze hebben haar beeld van het leven zo verrijkt dat Jezus voor haar een guru werd, een levende leraar, maar dan op de manier zoals in de hindoetraditie tegen de betekenis van een leraar wordt aangekeken.