Beelden over de dood zijn in alle religieuze tradities verschillend. Het hindoeïsme gaat uit van een onsterfelijke ziel die steeds weer incarneert tot het komt tot moksha (verlossing). Hoe bereiden hindoes zich voor op de dood en wat staat hen na dit leven te wachten? In deze Hindoewijzer bespreken we de dood. We bespreken hoe de stervensriten zich hebben ontwikkeld door de jaren heen, en hoe we op een andere manier zijn gaan nadenken over de betekenis en invulling van ons laatste ritueel.
Chan Choenni is bijzonder hoogleraar Hindoestaanse Migratie aan de VU en hij zal ons vertellen hoe de Hindoes door de jaren heen hun beeld van de dood zijn gaan bijstellen. Heeft de nieuwe generatie Hindoes nog wel dezelfde gedachte over de ziel en het leven na de dood zoals de vroegere generatie? Denken we meer grip te hebben op de dood door de toename van wetenschappelijke kennis over ziekte?
Daarnaast spreken we met Dr. Joanna Wojtkowiak, zij is cultuurpsychologe aan de Universiteit voor Humanistiek en gespecialiseerd in onze omgang met de dood, overlijden en rouw. Ze studeerde psychologie in Nijmegen en promoveerde op het proefschrift I’m dead, therefore I am: The postself and notions of immortality in contemporary Dutch society, waarvoor ze onderzoek deed naar voorbereidingen op begrafenissen, trends in afscheidsrituelen en huiselijke herdenkingen. We praten met haar over de nieuwe ontwikkelingen in Nederland rondom stervensrituelen en perceptie op de dood.
Ook praten we met Carla Mahawat Khan, zij werkt in de uitvaart branche en vertelt over de praktische kant van het Hindoe crematie ritueel. Volgens haar is er een duidelijke verandering gaande bij de nieuwe generatie Hindoes in vergelijking met de oudere, wat meer traditionele generatie. Hoe belangrijk zijn de rituelen en tradities voor de jonge generatie?