Als je de Tweede Kamer binnenkomt, krijg je het gevoel dat je straks het vliegtuig in mag stappen. Op naar een spannend oord, een mooie vakantie met bijzondere ontmoetingen. Deels klopt het wel. Nadat onze crew al hun apparatuur over de röntgenband heeft laten gaan, mogen we wachten in de grote hal. Hier staan tientallen stoelen naast elkaar opgesteld, richting de ingang. Alsof iedereen die binnenkomt automatisch een publiek krijgt. Gelukkig is het bij onze binnenkomst leeg en kunnen programmamaker Mahesvari en ik nog even praten over de inhoud van het programma. Politiek en onderwijs, klinkt net als doperwten met wortelen. Iedereen kent het nu wel, wat is hier nu nieuw aan, elke keer hetzelfde.. blah blah blah… Maar ik zeg het je, als je daar binnen de Tweede Kamer bent, dan voel je het wel, hier worden allerlei beslissingen genomen over onze toekomst. Over die van jou en mij. En om dan even dichtbij te mogen zijn bij waar het allemaal gebeurt… Ik vind dat toch wel spannend. Al gauw worden we opgehaald door de persbegeleider. Een vriendelijke oude man, die eerst onze paspoorten controleert en dan begeleidt naar boven. Via allerlei deurtjes en gangetjes komen we uiteindelijk de zaal binnen waar het debat plaatsvindt.
De langstudeerboete. Deze kwestie staat nu op tafel waar iedereen op kauwt. De cameraman zoekt snel een hoek op van waaruit hij mooie shots kan maken. Ik sta achterin en heb al gauw mijn respondent gespot. Dit keer wel een bijzondere. Staatssecretaris Halbe Zijlstra verdedigt zijn langstudeerboete, of ook wel de halbeheffing genoemd. Als het debat voorbij is, zo is ons beloofd, mogen wij in een achterkamer ons interview doen. Binnen no time is het zover en stormen de NOS en BNR op Zijlstra af. Wij staan er bij en kijken vragend naar zijn woordvoerder, wij krijgen toch ook nog een kans? Je weet nooit wanneer een politicus of welke andere bekende figuur plots genoeg krijgt van de aandacht en wegvlucht van de drukte. Het spant erom. Maar we krijgen een geruststellend knikje. Ons interview is safe en inderdaad, zo een tien minuten later krijg ik ruim de tijd om dhr. Zijlstra al mijn vragen te stellen.
Het voelt alsof hij van zijn à propos raakt door mij, door mijn vragen, ik weet het niet. Maar dat hij stamelde en af en toe versprekingen maakte, nam mijn gezonde spanning helemaal weg. Het is ook gewoon een mens, die maar zijn werk probeert te doen, net als jij en ik. Misschien zijn we het niet eens met zijn ideeën. Maar hij staat er wel voor. Uiteindelijk is dat politiek. Mensen die uitkomen voor hun mening, ideeën bedenken en er voor vechten. Het makkelijkste is thuis op de bank het oneens zijn met iedereen. Maar je nek uitsteken, dat is moed. In het gesprek weet hij me bij te brengen dat de overheid nog altijd grote bedragen steekt in het onderwijs. Natuurlijk heb ik er zo mijn mening over. Tja, langstudeerboete, ik was geen langstudeerder… maar zou wel graag een tweede master willen doen, die zou mij nu 15.000 euro kosten. Ik zie dat soort beslissingen als indamming van kennis. Maar goed, dan moet ik je eerlijk zeggen, dat ik nu ook klaag vanaf mijn bank thuis op mijn laptopje en er verder niks aan doe. Alhoewel… dat is niet helemaal waar. Ik ga namelijk stemmen. Zo heb ik toch ook een beetje moed en kan ik voor dat stukje trots zijn op mezelf.
Blog in het kader van OHM Magazine, september 2012
Auteur: Kirtie Ramdas