Voor het televisieprogramma Zoek de verschillen (uitgezonden op 29 augustus 2012) verbleef Sadhana Lila een aantal dagen in een Hare Krishna gemeenschap in Hongarije. Hieronder beschrijft ze haar ervaringen.
Hoe zou je het vinden om ergens naar toe te gaan waar je nog nooit bent geweest. Het kan positief uitpakken, maar ook negatief. Of in plaats van negatief, minder positief. Zo, dat klinkt wat optimistischer toch? Dat is wat er door mijn hoofd ging, toen ik gevraagd werd voor een aflevering van het programma “Zoek de verschillen”. Ik mocht het Hindoeïsme gaan ervaren in het buitenland. Onmiddellijk kwamen er enorm veel gedachtes in mijn hoofd. Wauw, ik ben nog nooit eerder alleen op reis geweest. Wat als ik ineens in Amerika zit, mijn droomland? Wat als dit mijn hele leven verandert? Het zou sowieso wel een ervaring worden die ik nooit zou vergeten, althans, dat nam ik me voor. Ik ben wel een echte avonturier en alleen bij het horen van het woord “buitenland” begint het al te kriebelen. Zelfs bij kleine reisjes maakte ik altijd zo veel mee. Dus ver of dichtbij, het maakt niet uit, ik ga gewoon op reis, zonder mijn ouders! Ik voelde een vlaag van enthousiasme.
Het was allemaal heel last minute. Ik werd gevraagd en over een week zou ik al vertrekken. Ik wist niet wat ik moest inpakken. Zou de bestemming een warm of koud land zijn? Of een land met zo een gestoord klimaat als in Nederland? Ik ging met mijn moeder de laatste dingetjes inkopen. Veel verpakt voedsel! Ik ben namelijk vier keer naar India geweest en ik heb soms wel moeite met eten in landen waarbij de hygiëne nog veel te wensen over laat. Met crackers en soep zou ik in ieder geval kunnen overleven. Voor de rest had ik niet veel nodig eigenlijk. Ik keek enorm veel uit naar de reis. Mijn moeder probeerde er achter te komen waar ik heen zou gaan via de organisatie. Ze probeerde steeds hints op te vangen en hoopte dat de organisatie zich zou verspreken. Maar dat deden ze niet, gelukkig! Ik wilde zelf pas op het laatste moment verrast worden. Ik vond het zo spannend. Ik had dit nog nooit eerder gedaan in mijn leven.
Het was zo ver, 30 Juni stond ik op Schiphol met een gouden envelop in mijn handen. Het voelde wel alsof ik een lot had gewonnen, alleen beter! Ik ben niet zo gek op geld. Reizen is iets wat mij enthousiast maakt en avonturen helemaal. Ik zou zomaar aan de andere kant van de wereld kunnen zitten de volgende dag. Voor hetzelfde geld zou ik een buurland van Nederland bezoeken. Het kon allemaal. Één ding was wel zeker, het zou geen land worden waar ik al eerder heen geweest ben. Ik kon India, Dubai, Thailand, Turkije, Duitsland, België, Spanje en Frankrijk dus van mijn lijstje schrappen. Aan de ene kant was dat leuk, maar aan de andere kant minder. Ik ben namelijk helemaal verliefd op India. Ik zou daar elke maand wel kunnen zitten, ik zou er zelfs wel kunnen wonen. Maar goed, een plek waar ik nog nooit geweest ben. Ver of dichtbij, het maakte me niet uit, ik zou er sowieso van genieten. Stiekem hoopte ik op Amerika. Het wordt waarschijnlijk een land dat ik niet verwacht, dacht ik. Mijn moeder hoopte Suriname en mijn vader bleef hopen op India haha. Het zou in ieder geval een land zijn waar hindoes zitten, maar ja, hindoes heb je overal ter wereld! Zelfs op de maan als je het mij vraagt, haha. Ik opende de envelop. ‘Hongarije!’ Zei ik luidop toen ik op las wat er op het kaartje stond wat in de envelop zat. Wauw, dat is misschien wel het laatste wat ik verwachtte. Ik wist niet zo goed wat ik moest denken, ik had er veel zin in. Maar ik wist amper iets van dat land. Op naar Boedapest!
Samen met cameraman Aage en regisseur Tomas checkte ik in. Ik werd uitgezwaaid door mijn ouders. Het ging toen allemaal heel snel. We gingen nog even wat tax free shoppen en we kwamen al gauw aan bij de gate. Meteen had ik een klik met mijn reisgenoten Aage en Tomas. Er werden steeds namen omgeroepen op de airport van mensen die hun vlucht vertraagden. Op een gegeven moment werd er omgeroepen: “Passenger Slowone, you are delaying the flight, immediate boarding please at gate C9. We will proceed to offload your luggage!” Ik barstte uit van het lachen. Serieus? Passenger Slow-one of te wel Passagier LANGZAME? Als je weet dat je zo heet, dan zorg je er toch voor dat je nooit, maar dan ook nooit iets of iemand laat wachten? Haha, ik vond het echt geniaal grappig. We hebben het er ook echt de gehele reis over gehad als iemand een beetje langzaam deed.
We kwamen aan in Hongarije. Jammer dat ik eigenlijk niet buiten Europa, zat dacht ik in het begin. Tot dat ik aankwam in Somogyvámos. Een stadje wat twee uurtjes rijden bij Boedapest vandaan ligt. Krishna Valley stond er op een bordje met een pijl. JA! Daar ga ik dus heen dacht ik. Dat moet wel! Krishna is een Hindoe God. Ik wist zelf niet heel veel van het hindoeïsme af. Ik ben wel als Hindoe opgevoed en zat op een Christelijke basisschool. Maar om eerlijk te zijn heeft het geloof me nooit echt getrokken. Ik kon nooit logica vinden in de vele rituelen, tradities en ook niet in sommige standpunten. Ik geloofde wel dat er meer tussen hemel en aarde is en dat er zeker hogere machten zijn. Maar om deze een benaming te geven? Nee, ik vond het wel goed zo. Spiritueel was ik altijd wel, ik geloof in de kracht van gedachten. Je trekt dingen aan door middel van je denkwijze. Je creëert zo je eigen leven. Positiviteit, daar focus ik me op. Wel dacht ik aldoor, zal dit mij veranderen? Ik dacht niet dat religie me zou veranderen, wel mijn reiservaring, maar waarschijnlijk niet de religie zelf. Of toch wel? Je weet maar nooit! Ik schatte de kans in ieder geval minimaal.
Maar wat ik allemaal heb meegemaakt in die vijf dagen heeft mij serieus echt veranderd. Ik ben ook het geloof anders gaan bekijken ja! Niemand had het gedacht volgens mij, toch is het gebeurd. Het voelt alsof deze reis op mijn pad had moeten komen. Ik heb er zelf niet om gevraagd, maar het is achteraf gezien wel wat ik nodig had. Ik heb antwoorden gevonden die ik zocht in mijn leven.
Ik kwam in een liefdevol, jong gezinnetje terecht. Toevallig had de bewoonster, Nisanta dezelfde achternaam als mij. Nisanta Lila. Dat is haar naam nadat ze bekeerd was tot Hare Krishna-aanhanger. In de Krishna-vallei woonden alleen maar mensen die bekeerd zijn tot de ISCKON stroming. Iskcon staat voor International Society of Krishna Consiousness. Die naam kwam me erg bekend voor, ik heb namelijk een aantal Iskcon tempels in India bezocht. Ik weet nog dat er een moment was dat veel met me deed in een Iskcon tempel in Mumbai. Ik zelf ben muzikant. Er werd in die tempel een Hare Krishna nummer live gezongen door de aanwezigen daar. Er werd ook keihard muziek gemaakt en dan vooral op begeleidende Indiase drums (tabla’s), een harmonium en meer. Ik maak zelf vaak muziek en ik ga vaak naar live concerten. Maar wat ik daar hoorde was muziek dat gewoon doordrong tot in je ziel. Je kon echt een sterke energie voelen en ook emotie. Tijdens mijn eerste dag in Hongarije ging ik met mijn gastgezin naar een bijéénkomst in het huisje van één van de bewoners van de vallei. Hier werd gepraat over de normen, waarden, regels, tradities, rituelen van het Krishna Consiousness en meer. Ik mocht als nieuwkomer ook veel vragen stellen, ik werd hartelijk ontvangen en ik voelde me meteen op mijn gemak. Op een gegeven moment werd er toen ook gezongen. Wat er toen gebeurde zal ik echt nooit vergeten. Ik voelde precies wat ik in India in de tempel van Mumbai voelde. Het was hetzelfde liedje en ook dezelfde energie voelde ik. Ik kreeg meteen een flashback en de tranen rolden serieus over mijn wangen. Toen wist ik het zeker. Dit is het gevoel wat ik zelf aangetrokken heb. Het had zoveel indruk op me gemaakt in India dat ik dat nooit had kunnen los laten. Het moest echt op mijn pad komen.
Ik deed dagelijks mee met de routine van de mensen daar. Half vier opstaan, bidden, chanten, mediteren, op het land werken, zo veel mogelijk doen zonder elektriciteit, alleen vegetarisch eten en geen koffie drinken of andere dingen die een “giftig effect op je lichaam hebben nuttigen. In het begin dacht ik echt dat het moeilijk zou zijn. Toch had ik me al voorgenomen gewoon lekker mee te doen en me niet tegen te laten houden door wat dan ook. Ik kon het wel, ook al zou het misschien een strijd worden. Alleen het voelde helemaal niet als een strijd. De dingen die de mensen deden voelden helemaal niet verplicht. Alles werd met zoveel liefde en passie gedaan. Ik voelde me daar helemaal puur. Helemaal kalm. Het was een klein paradijs. Het voelde daar ook niet alsof ik in Europa zat. Het was daar bijna elke dag 38 graden en er was geen airco! Het was wennen, dat zeker. Maar jeetje, wat mooi dat er mensen zijn die heel hun leven kunnen veranderen voor iets waar ze van overtuigd zijn. Vol overgave en gelukzaligheid leefden ze, zonder enige klachten en zonder enige stress leek het wel.
Ik heb een aantal gesprekken gehad met Nisanta. Zelf heeft ze een tijd in Engeland gewoond, dus we konden goed communiceren in het Engels. Ze vertelde me dat ze op zoek was naar een houvast in het leven. Ze zocht antwoorden en verdiepte zich in allerlei religiën. Waarom is er bijvoorbeeld zoveel armoede in de wereld? Ik herkende me zelf in haar vragen. In India heb ik armoede meegemaakt wat mijn hart gebroken heeft. Ik was daar een hele tijd erg depressief door. Nisanta vertelde mij dat ze haar antwoorden heeft gevonden in de Bhagavad Gita, een deel van de Mahabharata. De heilige Hindoe geschriften waar Krishna een hoofdrol in speelt. Er word door Krishna Consiousness aanhangers geloofd dat je geen materialistische dingen nodig hebt. Kennis is het belangrijkste wat er is en dat moet doorgegeven worden. Als je dat hebt, ontwikkel je een manier van leven door middel van overgave aan God. Alle levende dingen op de aarde zijn heilig. Je doet een ander geen kwaad en je mediteert. Je bent rein, je hebt een schoon geweten en je bouwt geen negatieve karma op. Je kunt overleven in alle situaties alleen maar door middel van de kennis die je hebt. Dat heeft me echt geraakt. Er zat zo veel logica in en het bevatte zo veel waarheid naar mijn gevoel. Ik zag mensen namelijk lachen in India, ook al hadden ze niets! Ik had toen medelijden met de mensen daar, het deed echt pijn. Ik kon niet meer genieten van de dingen die ik had ik Nederland. Waarom had ik het zo goed en waarom hadden zij het slecht? Maar nu snap ik, dat ik eigenlijk degene was die zielig was. Niet zij. Ik kon nu de kracht in die mensen zien. Ook al hadden ze niets, ze konden toch overleven en zelfs van het leven genieten. Ik was afhankelijk van materialisme. Net zoals ontelbaar veel andere mensen. Wat ben ik, zonder internet, tv, elektriciteit e.d. om me heen? Op een gegeven moment verlaten we deze aardbol en nemen we niets mee behalve onze kennis. Ik geloof dat de ziel voortleeft. Al het tastbare, daar heb je alleen niets meer aan. Daarom leef ik met de dag en waardeer ik alle ervaringen die ik heb mogen meemaken. Ik wil mensen inspireren. Ik maak muziek om mensen te raken en om boodschappen door te geven.
Ik heb een boost van energie en inspiratie gekregen. Ik ben zelfs vegetarisch geworden nu ik terug ben in Nederland. Dit is iets wat ik nooit had gedacht te zijn. Ik had gewoon geen behoefte meer aan vlees. Ik heb gezien hoeveel variatie er in vegetarisch eten zit en hoe lekker dat kan zijn. Waarom zou ik iets eten wat geleefd heeft en gedood is, in de meeste gevallen alleen maar om een persoon zijn maag te vullen? Nee, zo egoïstisch wilde ik niet meer zijn. Ik wil dat pure gevoel vasthouden. Ik merk dat de energie die cafeïne mij gaf maar tijdelijk was. Daarna was ik gauw uitgeput. Nu ik geen cafeïne meer drink voel ik de natuurlijke energie van mijn lichaam. Dat is een energie die niet kunstmatig voelt en zo veel malen krachtiger is.
Ik ben zo dankbaar dat ik deze reis heb mogen meemaken. Ik zal het voor altijd bij me dragen. Ik ben een veranderd mens. Ik kijk nu anders tegen het geloof aan. Ik raak hier maar niet uitgepraat over. Ik heb in ieder geval genoeg kennis opgedaan om door te geven nu en dat geeft mij echt een super goed gevoel.
Ik wil bij dezen iedereen bedanken die mij gesteund heeft hierin en natuurlijk de mensen die vonden dat ik geschikt was voor deze aflevering en die het mogelijk gemaakt hebben voor mij; Tomas, Aage, Marita, Julia, Warsha en Sushma. Bedankt!
Veel liefs, Sadhana.