Arranged marriage

Het geregelde huwelijk, daar hadden we het over. Stel je bent een hindoestaans meisje, een jaar of 21 en je hebt ouders die maar niet kunnen wachten met de traditionele conservatieve hindoe uit te hangen met als doel andere hindoestanen te laten zien dat ze goede hindoes zijn (dus afgezien van dit ene moment van complete heiligheid verder alles doen wat god verboden heeft, sorry de goden verboden hebben, we zijn per slot van rekening hindoes, dus 1 god volstaat niet). En in het laten zien dat ze een goed hindoe zijn, stellen ze deze 21 jarige dochter ter beschikking aan het hindoestaanse volk (goed gedaan ouders, al uw zonden zijn u vergeven).Wat betekent dat nu in de praktijk? Heel simpel, dat er nu gereageerd mag worden op dit “meisje”.

Dus stel, er is ergens een trouwfeest, dan kom je daar met “het meisje” en je trekt “het meisje” haar allermooiste kleren aan en hoopt op reaktie. Hoe gaat dat dan? Nou, very simpel. Elke familie heeft zijn “verkenners” (lees: mousies, mamies, phoewa’s, nani’s en verder alle andere ies en a’s), deze “verkenners” spotten “het meisje” op het trouwfeest alwaar er naast gefeest, gegeten, getrouwd en gevochten blijkbaar ook gespot en gekoppeld wordt en verspreiden het nieuws dat er “een meisje available is uit een goede familie”. Vanuit allerlei families komen”verkenners” bij elkaar en hier en daar ontstaat een “match”. Zodra deze “match”in de hoofden van de “verkenners” is gaan leven en zij een huwelijk helemaal tot in detail voor zich kunnen zien……let op ….alleen dan gaan de “verkenners” over tot aktie……

De volgende dag op een volstrekt willekeurig ogenblik gaat huize “het meisje” de telefoon. Papa neemt op en reageert in eerste instantie gespeeld nukkig (van binnen gloeit de beste man van geluk, want nog even en zijn dochter is andermans last). Moeder daarentegen verbergt haar emoties niet en loopt met gevoel voor Bollywood drama naar “het meisje” en barst in tranen uit terwijl ze het gezicht van “het nietsvermoedende meisje” tegen zich aan drukt. Nog voordat “het meisje” kan vragen wie er eigenlijk overleden is, vertelt haar moeder dat ze zo trots is op “het meisje” en van haar houdt, maar dat het tijd wordt om haar weg te geven……Wat er verder gebeurt even kort in een paar woorden……er komt snel een ontmoeting tussen de twee families en natuurlijk de “kinderen” die zouden moeten trouwen, waarbij vooral belangrijk is of de families met elkaar overweg kunnen. De “kinderen” schikken zich wel. Wanneer de twee families bij elkaar passen, wordt aan de “kinderen” gevraagd of zij het zien zitten. En natuurlijk mogen ze dan weigeren……..

En daar zit volgens mij nu het grote eeuwenoude probleem. Je mag weigeren. Maar hoeveel keer ga je tegen de wil van je ouders in. Elke keer dat er iemand aan je is voorgesteld, komt de dag dichterbij dat je eigenlijk niet meer kan weigeren. Er ontstaat zo een grote emotionele druk dat weigeren “not done” is. Vooral van de kant van het meisje, want blijkbaar is zij degene die steeds ouder wordt en daarmee neemt ook haar waarde op de huwelijksmarkt met een steile curve af………Ja, ook in het jaar 2008. En what about al die teleurgestelde “verkenners”die het huwelijk al 100.000 keer in hun hoofd hebben beleefd…..die kan je hun dromen toch niet afpakken? Enfin, sorry, neem me niet kwalijk voor het schoppen tegen eeuwenoude hindoestaanse schenen, want uiteindelijk ben ik geen socioloog of psycholoog en weet ik niets over emotionele druk. Dus let maar niet op mij of mijn stortvloed aan woorden hierboven. Vooral doorgaan, zou ik zeggen. Vooral doorgaan, immers aan de andere kant is er natuurlijk niets mis mee. Toch?

Narsingh Balwantsingh, 25 september 2008

Delen via: