Als ik aan bhajan denk hoor ik de mandirbellen al luiden. Én moet ik aan 2 personen denken: Hari Om Sharan en Anup Jalota.
Ik kende Hari Om Sharan in ieder geval niet, toen ik een jaar of 12 was. Ik zag zijn foto op een flyer omdat hij een concert in Nederland gaf. Ik kon ik niet begrijpen dat er mensen waren die naar zijn concert gingen. (Ik had vroeger iets tegen mannen met baarden en ik vond ze er eng uit zien.)
Ik had dus nog nooit van Hari Om Sharan gehoord en wist dus niets van zijn muziek af. Maar mijn ouders gingen naar zijn concert en ik moest mee. “Hoe kun je naar een concert gaan van een man die er zo uitziet?” Ik beeldde me een saai concert, in met alleen maar oude mensen.
En werkelijk, de gemiddelde bezoeker was 35 jaar en ouder. Hari Om Sharan zat op het podium in een oranje gewaad, zo herinner ik me hem. Hij maakte een kalme indruk op mij. Het was een man op leeftijd en hij straalde veel rust uit. Dat hoorde je ook terug in zijn stem en in de muziek, hij zong bhajans in een rustig tempo. In het begin was dat erg wennen. (Ik luisterde destijds alleen maar populaire bollywood- en boyband-muziek.) Het publiek ging helemaal mee en ik wende al snel aan het muziek. Ik weet niet meer of het de muziek was of de teksten, maar ook ik genoot. De liedjes hadden een bepaalde melodie die erg pakkend waren. en ik begreep de muziek steeds beter. Na het concert was ik verkocht!
Een soortgelijke situatie maakte ik vorig jaar mee bij het concert van Anup Jalota tijdens het India Festval. Ik had eigenlijk andere plannen staan, maar omdat iemand een kaartje over had, ging ik mee. Ik was niet enthousiast en kende Anup Jalota meer van plaatjes. Het publiek daarentegen was superenthousiast. Zodra er een bekend nummer begon, klonk er een overweldigend applaus. Ik kwam er achter dat ik toch wel wat nummers eerder had gehoord. Ik vond het mooi om te zien hoe Anup zong. Zonder enige moeite, alsof de klanken automatisch uit zijn keel rolden. Beetje bij beetje begon ik ook te vermaken. Anup was echt een entertainer. Hij vermaakte het publiek met grapjes en liet iedereen mee zingen. Toen ik het nummer “Paayoji maine” hoorde, werd ik helemaal enthousiast. (Dat was eigenlijk het enige nummer dat ik echt kende!) Tegen het einde van het concert vond ik het zo jammer dat het was afgelopen. Ik had totaal niet verwacht dat ik me zo zou vermaken.
Ook dit jaar was ik bij het concert van Anup, het publiek genoot in volle teugen. Ik was verrast door het grote aantal jonge bezoekers. Iets wat ik totaal niet verwacht had. Ze vertelden me wel naar bhajans te luisteren en de meeste ook wel vaak. De meeste jongeren die IK ken luisteren niet echt naar bhajans.
Maar goed, muziek raakt mensen altijd, je moet je ervoor openstellen. Iedereen heeft vast wel een bepaald soort muziek waar hij/zij graag naar luistert. Zelf houd van verschillende soorten muziek. (Het ene moment vind ik de Black eyed peas helemaal geweldig en het andere moment luister ik graag naar oude hindi song van Lata Mangeshkar.) Stel jezelf er eens voor open. Dat deed ik bij bhajans, en ik genoot..
Zhunaysha Gajadhar, 26 november 2009