We horen vooral van de successen onder Hindoestanen en die zijn ook om trots op te zijn. Het beeld van Hindoestanen is vooral een positieve: Het aantal studenten in hoger onderwijs is groot, criminaliteit is laag, families zijn solidair, vrouwen participeren goed op de arbeidsmarkt. Toch zijn er ook een aantal problemen. Wie kon vermoeden dat zoveel Hindoestanen door omstandigheden dakloos geraken? Dat hun familie en vrienden geen hulp willen of kunnen bieden? Dat soms hele gezinnen zonder woning zitten en geen uitweg weten? Richard Moti, fractievoorzitter van de PvdA in de gemeenteraad van Rotterdam, kent de aantallen ook en denkt dat het ook veel te maken heeft met schaamte. De mensen durven niet meer bij hun familie te komen.
Schaamte
Vanuit de christelijke en islamitische traditie wordt het een en ander aan hulp geboden aan mensen die zonder dak boven hun hoofd komen te zitten. Vanuit de hindoetraditie lijkt dit niet het geval te zijn. Pandit Bansidhar verbaast zich over het feit dat er nooit thuis- en daklozen aankloppen bij de mandir. Tempels hebben weliswaar weinig middelen, maar zijn altijd bereid te bemiddelen tussen familieleden en te helpen zoeken naar goede oplossingen, zegt hij.
Vandaag duiken we in de wereld van de thuis- en daklozen. Hoe kan het zover komen en wat kan de Hindoestaanse gemeenschap zelf doen?