Duurzaamheid. Een term waar ik op het eerste gezicht niet warm of koud van word. Dat de situatie waarin onze aarde verkeert zorgelijk is te noemen en steeds meer verergert is ook geen nieuws. Het is natuurlijk heel erg, maar wat ik me dan altijd afvraag is wat ‘ik’ als simpele ziel kan doen om hier verandering in te brengen. Wat zou mijn bijdrage nou wel of niet uitmaken?
Maar de grote verbazing kwam pas echt toen ik ontdekte dat ‘duurzaamheid’ met veel meer te maken heeft dan alleen het milieu. We zijn al gauw geneigd deze term te linken aan alles wat met ‘groen’ te maken heeft, maar eigenlijk is het een levenshouding. Een bepaalde mindset, waarbij je kort gezegd ruimte laat voor je medemens door zelf genoegen te nemen met datgene wat je nodig hebt en niet meer dan dat. Nog opmerkelijker was voor mij dat deze uiteenzetting van het begrip duurzaamheid maar liefst 2400 jaar geleden op schrift werd gesteld, door de Indiase filosoof Chanakya/Kautilya. En ik maar denken dat het een populaire term van deze tijd is…
Maar wanneer weet je dan wat genoeg is? Is het anno 2011 überhaupt mogelijk om er zo een minimalistische levensvisie op na te houden? Ik heb bijvoorbeeld geen smart Phone nodig om te overleven, maar ik voel me wel erg beperkt als ik hem niet zou hebben. Betekent dat misschien dat we de gedachte achter duurzaamheid naar tijd en plaats zouden moeten interpreteren?
Mij is in ieder geval duidelijk geworden dat ‘duurzaamheid’ veel dichterbij is dan ik in eerste instantie dacht. Het heeft denk ik te maken met bewustwording. Chanakya zegt immers dat duurzaamheid ons allen met de schepping is meegegeven. Dus het zit wellicht diep in ons verscholen, bij sommigen beter dan anderen. Je kan er in principe elk moment mee beginnen. Het is zo simpel als iemand voor je laten in de rij bij de supermarkt, of gewoon eens wat aardigs tegen iemand zeggen, zonder er wat voor terug te verwachten.
Monique Badloe, 22 februari 2011