Ik wil kunnen geloven in mezelf. En daarvoor wil ik iemand zijn. Iemand die er voor anderen toe doet, om rekening mee te houden, die je niet zomaar voorbij loopt. Maar om in mezelf te geloven, moeten anderen eerst in mij geloven. En als die anderen geloofwaardig zijn, kan ik ze pas geloven. Als ik niet in hen geloof, hoe kan ik dan in mezelf geloven?
Het zijn wensen en gedachten die me steeds weer lastig vallen. Ze laten me maar niet met rust, schudden mijn leven door de war. Mijn ware ik wordt steeds maar weer gekleineerd door mijn imago.
Steeds beloof ik weer in mezelf te gaan geloven. Steeds besluit ik weer opnieuw te beginnen, met een schone lei. Maar telkens weer breek ik deze belofte en blijkt mijn besluit niet definitief te zijn.
Soms neem ik dan even de tijd om naar mezelf te kijken. Ik houd mezelf een spiegel voor, spiegel mijn innerlijk en krijg een glimp van mijn ware identiteit. Loop ik dan mijn kamer uit, komt mijn imago ineens voor me te staan.
Anderen hebben een bepaald beeld van me, en dat beeld proberen ze me op te leggen. Daar gaat mijn identiteit dan, weggeduwd door mijn omgeving. En daar komt dan mijn imago te zitten. Het verandert mijn zelfbeeld, laat me iets heel anders zien. Ik probeer mijn identiteit terug op z’n plek te halen, maar het lukt niet. Het imago is te sterk. Het is als een wond waar steeds maar weer zout op gestrooid wordt.
Mijn imago vertelt me dat ik een nietsnut ben, geen verstand heb, alleen maar problemen oplever en nergens goed voor ben. Door mijn omgeving wordt dit bevestigd. Telkens weer geschreeuw, steeds weer harde woorden. Geboor in mijn hart, terwijl mijn oren steeds maar blijven horen. Mensen slaan met woorden, de hele lucht lijkt ermee gevuld te woorden. En dan stik ik erin.
Als ik dan bijkom, bevind ik me op een klif. Ik wil schreeuwen, maar het lukt niet. Huilend laat ik mezelf op de grond zakken. Overal waar ik kijk, zie ik alleen maar duister. Dagenlang blijf ik daar zitten, tot er eindelijk ergens een lichtje begint te branden. Ineens begint de maan weer helder te schijnen, maar alleen op de kiezelsteentjes. Ze vormen een pad, die leidt naar het licht. Ik volg het pad en kom er steeds dichterbij. Daar is dan eindelijk mijn ware ik!
Ze maakt korte metten met mijn imago en gaat weer op haar troon zitten. Na 3 maanden wordt ze weer ervan af geduwd en wordt ze weer getest. Wanneer houdt het op?
Ranjeeta, 21 november 2008