Leven met een beperking…

Bij leven met een beperking denk je meteen aan mensen die iets hebben en/of ernstig ziek zijn. Naarmate we steeds meer bezig waren met deze uitzending en over dit onderwerp spraken, kwam ik erachter dat ík eigenlijk ook leef met een beperking. Ja, ik ben 2 keer geopereerd aan mijn linkerknie. En ik ben net hersteld van een blessure aan mijn rechterknie. Ik ben geboren met een afwijking aan mijn knie. De kom waar je knieschijf inzit is bij mij ondiep en daardoor schiet mijn knieschijf uit de kom. Aan mijn linkerknie ben ik hier dus 2 keer voor geopereerd. En afgelopen winter (afgelopen winter lag hier zoveel sneeuw weet je nog?) is dus hetzelfde gebeurd, maar dan met mijn rechterknie.

Ik kan vele pagina’s volschrijven over wat ik als kind allemaal hebt meegemaakt, hoe vaak ik wel niet in het gips heb gezeten, hoe vaak ik wel niet een ambulance van binnen heb gezien. Maar eigenlijk wil ik juist schrijven over de laatste keer dat dit is gebeurd. Wat voor impact dit wel niet op mij heeft gehad. Want vroeger was je toch al kind, en werd er al toch al voor je gezorgd.

Toen ik dus onlangs door mijn knie ging, werd ik van een 28-jarige vrouw weer een klein kind. Mijn moeder moest mij helpen met douchen en aankleden. Ik kon zelf geen eten of drinken pakken (want ik liep met krukken). Ik kon niet meer autorijden, dus er moest een carpoolsysteem opgezet worden, om toch nog ergens te komen. Ik was afhankelijk van anderen. En dit 2 maanden lang. En dat was echt niet fijn. Elke verbetering ontving ik met open armen. Wat een opluchting was het toen ik weer kon autorijden. En wat heb ik er lang over gedaan om weer normaal trappen te kunnen lopen. En vorige week nog heb ik mn eerste dansstappen gezet, dus voor mijn gevoel is het nu weer als vanouds.

Daarom heb ik echt bewondering voor de mensen die in de uitzending aan bod komen. Zij hebben ongelooflijk veel kracht om vooruit te komen. Als eerste moeten zij vechten tegen hun beperking. Maar daarnaast moeten zij ook vechten tegen de vooroordelen van mensen, want je wordt minder serieus genomen. En dat ze dan ook nog ergens de kracht vandaan halen om ook nog te vechten voor hun toekomst, petje af!

Alhoewel ik me bij het laatste wel wat kan voorstellen. Ik was namelijk iemand die je niet de sportschool in kon krijgen. Wat een hekel had ik aan fitness en sporten überhaupt. Maar om te voorkomen dat ik ook geopereerd moet worden aan mijn rechterknie, breng ik met veel plezier de uurtjes door in de sportschool om mijn benen te trainen. Want ik wil echt niet als ik 40 jaar ben dat iemand me dan moet helpen met douchen!

Avinandha Ramsoedh, 24 juni 2010

Delen via: