Het lijkt zo’n ideaal beeld: Je bent getrouwd met een geweldige man, hebt 2 schatten van kinderen (als het even kan heb je ze gehad voor je 30e), al dan niet een leuke baan en je geniet samen met je gezin van het leven; familiebezoekje hier, een dagje pretpark daar…maar hoe achterhaald is dat idee anno 2010?
Voor veel vrouwen gaat rond de 25-26 jaar de ‘klok tikken’. Ze willen settelen en een gezin stichten. Bij Hindoestaanse families hoef je maar aan te geven dat je klaar bent om te trouwen en je tantes kunnen je zo een lijst opnoemen van beschikbare mannen en hun bijbehorende telefoonnummers.
Ik zie mijn toekomst helemaal niet zo. Ik ben 24, single en ik werk. Een leuke man ben ik nog niet tegen gekomen. Maar dit wil niet zeggen dat mijn leven nu totaal nutteloos is. Ik geniet juist extra van de dingen die ik nu nog kan doen. Ik ga uit met vriendinnen en geniet van mijn vrijheid. Natuurlijk roepen we allemaal dat als we getrouwd zijn, er niets veranderd. Maar geef toe: met hoeveel van je neven/nichten ga je nog eens spontaan wat leuks doen? Er moet altijd rekening gehouden worden met de partner
Daar komt nog eens bij dat ik mezelf de komende paar jaar nog niet zie trouwen. Ik denk dat ik eerder zal gaan samenwonen en genieten van elkaar. Pas als dat goed gaat, kan ik nadenken over een huwelijk. Maar ja, waar vind je nou een Hindoestaanse man en (schoon)familie die dat toestaat?
Ander punt is dat ik niet echt een brandend verlangen heb om een kind te krijgen. Als ik nu een supermarkt inloop en zie kleuters over de vloer kruipen, schreeuwend dat ze dát snoepje willenen niet die andere, draai ik om en maak ik dat ik wegkom. Ik vind baby’s heel leuk, maar om er nou zelf een op de wereld te zetten? Ik denk dat ik eerder zal denken aan adoptie: waarom NOG een kind op de wereld zetten, als je er ook een kan helpen die al op de wereld is en die en toekomst geven?
Ik leef met de dag en zie wel wat de toekomst mij brengt. Dat zou ik meer mensen kunnen aanraden.
Aradhna, 28 januari 2010