Afgelopen zondag ben ik naar het concert van Adnan Sami in de HMH geweest. Ik heb echt genoten van de muziek, maar maakte tijdens het begin van de show ook flink veel foto’s en filmpjes. Totdat op een gegeven moment m’n camera spontaan besloot om ermee op te houden. Wat ik ook deed, goede filmpjes maken lukte niet meer! “Wat een drama!”, dacht ik. Maar ik realiseerde me niet veel later dat ik nu juist wel kon genieten van de muziek en de show.
De afgelopen jaren heb ik vaker concerten en shows bezocht en telkens ging mijn camera vrolijk mee in mijn tas. Vervolgens was ik wel aan het zweten in de rij, als ik op briefjes de boodschap las: ‘Camera’s NIET toegestaan!’. M’n camera is nooit in beslag genomen, maar toch..you never know! Als de show eenmaal bezig is en je zit een beetje achteraan en/of bovenin, dan lig je in een deuk om iedereen die aan het fotograferen en filmen in; je ziet een zee van kleine schermpjes van camera’s en telefoons!
Tijdens de show ben je over het algemeen meer bezig alles goed in beeld te krijgen (waarom kan ik niet (vloek-vloek!) meer inzoomen met dit ding?!) en het geluid op een redelijk peil te houden (waarom zit ik nou zo dicht bij die stomme boxen!?), dan echt te genieten van de show. En waarom? Zodat je thuis nog eens rustig de hele show kan bekijken? Dacht het niet! Je zit je te ergeren over waarom je dat ene moment niet hebt gefilmd of je kijkt er vervolgens niet meer naar om. Tenzij je vrienden en familie beloofd hebt om ze de bestandjes te mailen natuurlijk, zodat zij gratis (!) kunnen genieten van een concert waar jij je kostbare centen voor hebt uitgegeven.
En natuurlijk is het bijzonder als je een moment uit de show kan vastleggen, waar je later met plezier naar terug kan kijken. Maar toch, het moment zelf haal je er niet mee terug en de hele sfeer en ambiance van die avond komt toch niet over als je het thuis op je computerscherm bekijkt.
Maar nog even terug naar afgelopen zondag; ik heb GENOTEN!!! De muziek, de zang, de band..ik heb alles in me opgenomen. En om heel eerlijk te zijn, vond ik het na een tijdje niet eens meer zo erg dat m’n camera het niet deed. Ik denk dat ik ‘m de volgende keer lekker thuis laat.
P.S. Deze foto’s van Adnan zijn door een vriendin gemaakt. Ze gaf later ook toe dat ze “iets minder” heeft genoten omdat ze foto’s maakte en ze stond te filmen;)
Warsha Narain, 16 oktober 2008