Trouwen in India kent twee manieren: de love marriage en de arranged marriage. De eerste wordt vaak gezien als resultaat van de vrije keuze, los van het traditionele gearrangeerde systeem. De tweede manier wordt vaak kritisch bekeken vanuit het westerse denken. Het is een rare gedachte dat je een verlanglijstje maakt met daarop de meest uiteenlopende wensen.
Men selecteert op kaste, sterrenbeeld, huidskleur, uiterlijke schoonheid, studieniveau en misschien wel het belangrijkste: geld. Ik sprak laatst met twee Indiase vrouwelijke journalisten, beiden ongehuwd en middels het arrangeren op zoek naar een huwelijkskandidaat. De ene dame was van een zeer rijke familie en had die avond een afspraak met een jongen. Achteraf was ze niet geïnteresseerd in hem. De reden? Hij was niet rijk genoeg.
De tweede is van een typische middenklasse familie en heeft hard moeten vechten voor haar carrière. Een aantal maanden geleden was ze via het arrangeren aan een Duits Indiase man gekoppeld, op eigen verzoek overigens. Ze had wat moeite ermee in het begin, want deze man leek meer een soort uncle voor haar, althans dat was haar eerste impressie. Een half kale statige heer, midden dertig, werkzaam bij een grote bank, een passie voor fluitspelen en samenwonend met zijn moeder.
Deze 27- jarige journaliste leek het vooralsnog voor de wind te gaan. Haar toekomstige echtgenoot in Duitsland had met klem aangegeven dat hij graag wilde dat ze ging werken en dus kon zij haar goede baan behouden. Toch was niet alles opperbest. Ze was namelijk van mening dat hij haar niet vaak genoeg belde. Maar eens of twee maal per week en dan ook nog eens voor slechts een half uurtje. Ook had hij haar nog nooit een cadeautje gestuurd. En zij had hem wèl verrast door zo nu en dan wat op te sturen.
De verhalen werden met de tijd negatiever. Zo had haar toekomstige schoonmoeder al aangegeven dat ze wenst dat haar zoon elke dag fantastisch eten voorgeschoteld krijgt. Hijzelf is een echte keukenprins en zij moet die taak gaan overnemen. Probleem is echter dat de jongedame in kwestie nog geen half ei kan bakken. Zij maakte zich zorgen om heel andere dingen. Is 4000 euro per maand wel een goed inkomen? Ze wil graag op grote voet leven en had sterk haar twijfels of het maandinkomen van haar huwelijkskandidaat wel zou voldoen aan haar flamboyante ideeën. Vier ruggen is in India tegenwoordig niet bepaald bijzonder meer.
Na vier maanden tobben ging de kogel door de kerk. Niet vanwege één van eerder genoemde twistpunten maar vanwege religie. Hij volgt de hindoe hervormingsbeweging de Arya Samaaj en zij volgt de traditionele hindoestroming de Sanatan Dharma. Daar werd eerder niet moeilijk over gedaan, maar de jongeman had plots meegedeeld dat er géén godsbeelden in zijn huis komen. Dat was de druppel en met één telefoontje was de prille relatie voorbij. Zelfstandige Indiase jongedames laten niet met zich sollen! En wat betreft de eerste jongedame? Die heeft alweer een nieuwe kandidaat op ’t oog, een zeer rijke industrieel. Want je trouwt maar één keer in India dus het is zaak de best mogelijke deal te realiseren.
Karel Nijman (correspondent voor OHM in India), 17 juni 2008