De dagen worden langer, het is lekker warm buiten en alles staat in de bloei. Ik had me geen beter moment kunnen wensen voor het maken van deze Chatney uitzending over daten. Het ontmoeten van die ene ware, die je leven compleet maakt. Net als de lente of zomer die vreugde, warmte en licht met zich meebrengt, zo zou je het effect dat het vinden van jouw ideale droomprins(es) op je leven heeft ook kunnen omschrijven. Maar voordat het zover is, moet je die persoon natuurlijk wel ergens tegenkomen. Maar als er één ding is wat ik heb geleerd bij het maken van deze uitzending, dan is het wel dat het ontmoeten van die speciale persoon allesbehalve vanzelfsprekend hoeft te zijn. Het tegenkomen van de ware is niet altijd een romantische samenspeling van omstandigheden, nee, soms kan het er ook een stuk zakelijker en directer aan toe gaan.
Hoewel ik vroeger (en eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit niet langer geleden is, dan voordat ik aan deze uitzending begon) duidelijk de voorkeur zou hebben gegeven aan het romantische scenario en sterker nog, alleen dát een redelijke kans op succes zou hebben toegekend, is het nu toch even anders. Het ‘koppelen’ heeft naar mijn mening onder een zwaar imagoprobleem te lijden. De meesten associëren het met iets dat van de oude stempel is. Zelf ben je de enige die de juiste partner voor jezelf kan vinden. Ik denk dat we het iets moeten nuanceren: ‘vinden’ ok, dat kan je uiteindelijk inderdaad alleen zelf, maar ‘zoeken’, dat is toch iets waarbij een beetje hulp zeker geen kwaad kan?
Gebombardeerd door romantische verhalen in films en boeken, het ideaal waar je overal mee wordt geconfronteerd, worden we bijna blind voor de harde, alledaagse realiteit die vaak ver afwijkt van wat we op tv of in films zien. De romanticus die in een ieder van ons zit, verwerpt en veroordeeld het zakelijke ‘koppelen’ genadeloos en vervolgens zitten we allemaal te wachten op die ene, speciale persoon. We vragen ons af hoe hij of zij ons leven zal binnentreden, niet ‘of’, maar ‘hoe’…. Daarbij gaan we er dus impliciet van uit dat die beste man of vrouw wel een keer komt opdagen. Maar wat te doen als dit droomscenario zich onverhoopt niet voltrekt? Vaak hebben we dan geen ‘plan B’ achter de hand, omdat we hier simpelweg geen rekening mee hebben gehouden. Ik kan me uit mijn kindertijd geen enkel sprookje herinneren waar de prinses haar prins ontmoet via vrienden of familie of een speeddate sessie. Ergens kunnen we het onszelf dan ook niet kwalijk nemen. We worden als het ware grootgebracht met het idee (en naar mijn mening de illusie) dat het allemaal vanzelf gaat. Nou heb ik natuurlijk niks tegen sprookjes, maar het ‘droomprins-scenario’ wordt gaandeweg het leven alleen maar meer benadrukt en versterkt door de maatschappij waar we in leven.
Volgens mij valt er geen waardeoordeel uit te spreken; het koppelen is per definitie niet slechter of beter dan het zelf tegenkomen van een partner. Het zijn beide wegen die leiden naar dat ene, cruciale moment waarop je uiteindelijk zelf beslist of je er wel of niet mee doorgaat. Het zijn beide wegen die je begeleiden door het zoekproces, maar het draait uiteindelijk om het vinden van je levenspartner. Hier ligt een belangrijk beslismoment dat alleen door je eigen wil kan worden bepaald. Want daarna begint pas het echte werk: hoe maak je deze relatie tot een succes?
Die vraag snijdt weer een heel ander hoofdstuk aan. Maar het antwoord erop, hou je van mij nog tegoed.
Monique Badloe, 23 mei 2012