In mijn blogs neem ik nogal eens citaten op en ik kreeg de vraag waarom ik niet uit mijn eigen wijsheid put. Heb toevallig net een artikel af over de wijsheid van het kind. De wijsheid die een kind bij zich draagt wordt niet altijd erkend en begrepen en nogal wat ouders weten er eigenlijk niet goed raad mee. Maar dat innerlijke kind in ons is wel onze spontaniteit, onze authenticiteit, onze oerkracht. En net als jullie draag ook ik die wijsheid in versluierende vorm mee en het gat erom daar weer op uit te komen. Ik kom daar volgende week op terug.
Maar om de vraag te beantwoorden, ik put natuurlijk uit mijn eigen innerlijke wijsheid en kennis. Ik maak dus gebruik van de kennis van het hart, die uit boeken en van wat mensen mij in interviews vertellen.
In mijn blogs schrijf ik over dingen die mij raken en inspireren, zoals ook deze keer. Herken je overigens, die loomheid die zich deze donkere dagen voor Kerst meester van je maakt. Nee, het is geen onaangenaam gevoel, Je weet het, er komen vrije dagen aan, een lange Kerst deze keer. Voor heel wat mensen is dit een schrikbeeld. Voor hen hoeft het allemaal niet, maar ik verheug me erop en heb mijn huis gezellig gemaakt. My home is my castle maar my home is ook my temple. Ik verheug me op de muziek, deze dagen, en het samenzijn met lieve geïnspireerde vrienden.
Van oorsprong is ons kerstfeest ook een feest van het licht. Door de vele kaarsen en de kerstboom houden we eveneens het duister buiten. De donkere dagen maken na de zonnewende weer plaats voor lichtere dagen. Het licht verlicht ook ons innerlijke leven, maar jammer genoeg is deze esoterische betekenis van Kerst nagenoeg verloren gegaan.
Voor Divali en Kerst geldt: vier het bewust, wees verlicht van binnen en buiten. Het is goed ons er ieder moment van bewust te zijn dat we van oorspong lichtwezens zijn.
Re-connection
Mensen met een bijna- doodervaring kwamen weer in contact met dat wezen van licht dat ze ooit waren. Het zijn hun ervaringen waarover zij vertellen die ons dit helpen herinneren. Het gaat om een re-connection met dat wezen van licht in ons. We hoeven echt niet op een zo’n prachtige, levensveranderende ervaring te wachten. Zonder zo’n re-connection zijn het de schaduwen die ons leven kunnen beheersen.
De Zwitserse psycholoog Carl Jung had daar weet van, was eerlijk naar zichzelf en was zich bewust van zijn donkere kant. Een man die op zijn veertigste naar eigen zeggen ‘eer, macht, rijkdom, kennis en elk menselijk geluk verworven had’, maar op de een of andere manier tegelijkertijd zijn ziel was kwijtgeraakt. “Meine Seele, Meine Seele, wo bist du? ”Mijn ziel, mijn ziel, waar ben je?”schrijft hij in de Zwarte boek-reeks die vooraf ging en verder werd uitgewerkt in het Rode boek.
Dat gevoel heb ik ook wel eens, dat ik mijn ziel kwijt ben, ofwel dat ik er even geen contact mee heb. Of het even verdrongen is door mijn schaduw. Het is goed daar niet voor op de loop te gaan en het een plek te geven. Jung confronteerde zichzelf met datgene wat hij het minst onder ogen wilde zien gesymboliseerd door woestijn, hel, moord en nog meer tot ‘niet menselijks me nog vreemd is. Tegengestelden, zo beseft hij, zijn broers: “Het andere zit ook in je.
Onze schaduw is de persoon, die we liever niet willen zijn,’ zegt hij over het verborgen fenomeen, dat deel uit maakt van ons zelf en dat ons ik-persoonlijkheid beïnvloedt, zo niet verstoort. De schaduw wordt namelijk gevormd door duistere karaktertrekken dan wel minderwaardigheden, die de mens graag wil verbergen of onderdrukken. De schaduw vormt daarom een probleem, ze leidt immers tot conflicten tussen wie we zijn en wie we willen zijn. Het is dan ook beter om je bewust te worden van je schaduw en deze duistere aspecten van je eigen persoonlijkheid te aanvaarden. Dat is het begin van zelfkennis en dat gaat zeker niet zonder moeilijkheden.
De schaduw is immers het minst complexe facet van de menselijke ziel. Het leren omgaan met onze schaduw is geen sinecure, want de schaduw biedt weerstand. maar je kunt het ook omzetten in kracht, las ik in het boek “Het Schaduw Effect” waarin drie bekende experts aan het woord komen, Deepak Chopra, arts en schrijver op gebied van zingeving en spiritualiteit; Debbie Ford, psychologe en coach; en Marianne Williamson, auteur en docente op gebied van spiritualiteit en persoonlijkheid. Ook bekend van A Course in Miracles. (Een Cursus in Wonderen) In het boek gaan de drie auteurs op zoek naar het ontdekken en herkennen van het onderbewuste dat jouw en mijn gedrag mede beïnvloedt.
Dit onderbewuste presenteert zich als schaduwzijde waarover je doorgaans weinig controle hebt. Het zijn de negatieve stemmingen die er vaak toe leiden dat je soms op een manier reageert of dingen doet waar je later weer spijt van hebt. En soms maak je het mee met mensen, of er plotseling een wolk voor de zon verschijnt..
Wie kent niet die donkere kant? Het boek laat zien dat ieder mens een schaduw heeft die bestaat uit al die kanten van jezelf die je verbergt, ontkent of onderdrukt. Maar deze schaduwkant kan onverwacht naar buiten komen en je kunt er behoorlijk van schrikken. Ontkennen heeft geen zin, want hij blijft je leven dan domineren.
Ik liep eens met een vriendin in een bos en zag mijn lange schaduw. “Zie je hoe groot dat ding is? zei ik. “Je ziet hem in ieder geval onder ogen. Je kunt er niet voor op de loop gaan. Maak er gewoon je kracht van.
Herinnering aan heelheid
Die schaduw heeft niets te maken met het begrip zonde, waarmee ik grootgebracht ben. Jungiaans analytisch therapeut, Sander Videler zegt in dit verband terecht dat zonde ’in De Cursus in Wonderen niets te maken heeft met schuld- en boetedoening te maken, alsof God – die onvoorwaardelijke liefde is – over goed en kwaad kan oordelen. Het idee van ‘zonde’ wordt in de Cursus beschreven als het geloof dat de afscheiding werkelijk heeft plaats gehad, waardoor het ego belast is geraakt met de erfzonde van schuld- en boetedoening. Ofwel het geloof dat het ego, nu het zich los heeft gemaakt van God en zo de eenheid in de hemel vernietigd heeft, door God gestraft zal worden. Om zich te beschermen voor de wraak van God zou het ego volgens de Cursus vervolgens een rookgordijn van tijd- en ruimte opgetrokken hebben, waarin het zich verschuilt, zich zo ontrekkend aan de voorgestelde straf van God. Deze, op zichzelf opmerkelijke, verklaring voor het tot stand komen van het universum ligt ten grondslag aan de op zonde en schuld gebaseerde geloofstelsels van de drie monotheïstische godsdiensten: christendom, jodendom en Islam.”
Dat zondebesef, waarmee ik en veel kinderen werden grootgebracht, zorgde ervoor dat we steeds meer van onze oorspronkelijke wijsheid verwijderd werden. Een kind komt op aarde met wijsheid en de herinnering aan de heelheid. Het draagt dit tot ongeveer zijn zevende, met zich mee. “Het kind in ons,” zegt Els Kikke in haar boek ‘In beweging komen vanuit oerkracht’(1) is onze spontaniteit, onze authenticiteit, onze oerkracht. “Het is de kern van ons wezen, onze essentie, ons vitale centrum. Het is de bron van ons bestaan en verbonden met het hele universum. Als kind hadden we nog weinig of gaan last van de donkere kanten, maar gaandeweg neemt de versluiering toe.
In het derde deel van Het schaduw effect legt Marianne Williamson het verband tussen ziel en schaduw, ze bespreekt de liefde, die van belang is en die als goddelijke gezant met ons meereist. De liefde helpt ons de schaduw te overstijgen.
In deze donkere dagen is het goed je te realiseren dat het niet enkel de kaarsen en de lichtjes zijn die het duister buiten de deur houden, maar dat het oorspronkelijke licht in je maakt dat je het licht wordt. Liefde en licht verlichten het hart. Ononderbroken. Divali en Kerst maken ons duidelijk dat we zelf dat licht zijn en dat kunnen ervaren.
Het stelt ons in staat onze donkere kant niet te veroordelen maar tegen het licht te houden. Als je eenmaal open bent voor het eeuwige, dan zie je ook eeuwig licht. En dit licht heeft geen olie en lont nodig, dit licht schijnt onafgebroken.
Aat – Lambèrt de Kwant