In een mens
Sterrenstof
uit de hemel zijn wij
Als de zon aan de einder
Hier waar we elkaar weer
ontmoeten
Ons afvragend…
Al die plekken
waar we geboren zijn
Anders onderweg
Duizend en één gezichten hebben wij
door dit hart dat nog steeds de dag
begroet
Als je het verstaat
is het moment aangebroken
waarop het je diepste vriend kan zijn
We staan hier samen in
Eindeloos je ziel
die zich her-innert
Onderweg naar huis gaan we
door dag en nacht
als adem
Buig dan naar jezelf
als je kunt
om je eigen geliefde
klank
De tekst is van Eric Guns, beneden-buurman, componist en zanger en leraar die deze en andere teksten op cd heeft gezet. [1] Wie niet in God gelooft moet sterke zenuwen hebben. Zonder Hem wordt het wel erg eenzaam in het heelal en suis je, je vastklampend aan een nietige planeet van een onbetekenend sterretje van een onbeduidend sterrenstelsel, door een peilloos lege ruimte.
Nergens vandaan. En nergens naar toe, zoals de componist Franz Schubert het verwoordde in zijn lied Der Wanderer, de Zoeker,
Het zonlicht lijkt mij hier zo koud,
De bloei verwelkt, het leven oud,
En wat men praat, ja, leeg geschal;
Ik ben een vreemdeling overal.
Ik wandel stil, mijn geest is zwaar,
En steeds maar vraagt mijn zuchten: Waar?
Een spookgeluid galmt mij terug:
“Daar waar jij niet bent, daar is ’t geluk.”
Ik volsta hier met een deel van de Nederlandse vertaling, maar het verdient aanbeveling deze weliswaar mooie maar toch wanhopige tekst waarin geen spatje licht aan het eind van de tunnel te bespeuren is, in tegenstelling tot de song van Eric Guns.
We wandelen wat af in ons leven, door jeugd, volwassenheid, door relaties, door huwelijken, crisissen, onderweg naar huis, door dag en nacht en…Ze zijn als vluchtige adem, maar Eric Guns wijst op het belang om naar jezelf te buigen om naar je eigen geliefde klank te luisteren.
Vaak is er sprake van snelwandelen, van rennen door de tunnel van het leven, maar soms is het alsof je in een donkere tunnel valt en soms ben je je leven lang bezig er weer uit te komen. Zekerheid valt weg, je loopt de nodige verwondingen op, je voelt je koud en kil, verdoofd terwijl het er juist om gaat die pijn te voelen en te ervaren, waardoor je wat meer gewend bent aan die toch eindige tunnel waar aan het eind het Licht wenkt.
Buigen naar jezelf, zegt Guns, naar je eigen geliefde klank. Niet meegaan met de schrille klanken van deze wereld, maar leren naar je eigen goddelijke klank te luisteren. Zelf je leven voelen en ervaren en er niet voor wegvluchten. Eknath Easwaran wees er terecht op dat niets belangrijker is dan in staat te zijn te kunnen kiezen hoe we denken – onze gevoelens, aspiraties en verlangens, hoe we onze wereld en onszelf zien. “Meesterschap over ons denken opent wegen van hoop. Dit betekent dat we kunnen beginnen ons leven en ons karakter te hervormen, onze relaties te vernieuwen, te gedijen in de stress van alledag, die persoon te worden die we graag zijn.”
Even bijkomen van dat snelwandelen, van dat rennen, zodat je het leven kunt vieren. Alles laten vieren om het leven te vieren: ”Dan is het leven niet meer oud en koud en in plaats van verwelking die de bloei belemmert ga je weer Licht en Kleur zien en voelen.” De wereld is zoals jij die wilt zien en Schubert zag alleen maar zwaarte en ijskoud zonlicht.
Eric Guns kent die lange, eenzame weg:
Zo lang ben ik weg geweest
In de moeite die ik tegenkwam,
Met geen antwoord dan doorgaan
Uit: Maanzeeën
Hij neemt vakantie van de moeiten in het leven en heeft de moed om door te gaan. Er bestaat maar één echte vakantie: vrij nemen van je ego, zegt Vincent Duindam in dit verband terecht: “Als we onze problemen niet loslaten, maken we ze steeds groter. Hier is een perfecte oplossing voor: voed je ego en je problemen niet langer met aandacht. En langzaam maar zeker verliezen ze hun gewicht.”
We beschikken allemaal over twee verschillende aspecten binnen onze persoonlijkheid: de volwassene en het kind. Als deze aspecten onderling zijn verbonden en samenwerken voel je je compleet van binnen. Als dat niet zo is en deze onderdelen staan los van elkaar omdat je je bijvoorbeeld gekwetst en afgewezen en niet erkend voelt, ontstaat er een gevoel van conflict, leegheid en eenzaamheid van binnen. Ons innerlijke kind heeft in onze jeugd dikwijls te lijden gehad onder onbegrip en is veel verwaarloosd en geïsoleerd. Het gevolg is dat we als volwassenen daarom vaak te maken krijgen met gevoelens van onbegrepen zijn, chronische eenzaamheid, een innerlijke gebrokenheid waarmee velen maar moeilijk kunnen leven. Dat betekent ook de pijn een plaats leren geven. Het loslaten kan alleen wanneer we in staat zijn het verlies te voelen en te doorleven, maar deze vaardigheid is ons vaak al vanaf onze kinderjaren afgeleerd.
De westerse traditie, heeft God buiten de mens, in de geschiedenis geplaatst. Maar altijd zijn er mensen geweest die weet hadden van die oneindige bron van Licht, die alles doorschijnt en doortrilt en dit in klanken omzet. Zo wordt er in de oude Stanza’s van Dzyan, die overeenkomen met de oude kabbala, gewezen op ‘de laatste trilling van de zevende eeuwigheid dat de oneindigheid doordringt’. “De trilling snelt voort en raakt met haar snelle vleugel het hele heelal en de kiem die in het duister woont; de duisternis die ademt over de sluimerende wateren van het leven.” En dan staat er iets heel moois zoals dat ook in de kwantumfysica te vinden is: “De duisternis straalt licht uit en het licht laat één enkele straal vallen in de moederdiepte. De straal schiet door het maagdelijke ei, de straal laat het eeuwige ei trillen en dit laat daardoor de niet eeuwige kiem vallen, die zich verdicht tot het wereld-ei.”
God als trilling, als principe die al het leven doordringt. God, misschien wel als muzieknoten. Aanwijzingen uit de wetenschap, dragen bij tot de mening dat wij aardbewoners, ronddrijven in een oceaan van bewustzijn.
De wereldziel
Daaraan ontleent ieder individu zijn hoogst persoonlijk gebiedje van aandacht, maar daarbuiten strekt zich het gigantische levensveld van het universum uit. De Upandishads duiden op de kosmische wet, dat alles, van de kruin tot de wortel, met elkaar is verbonden. En de soefi’s zeggen: alles is Hij en Hij is alles. Waarmee wordt bedoeld dat de wereldziel alles is, alles doordringt, er is geen materie die niet doorstraald, bezield wordt, zoals ook de kwantumfysica dat heeft ontdekt, door die ene energie.
Het is dit ‘weten’ dat altijd gesluimerd heeft in veel religies en verstopt werd in dogma’s, maar nu als een parel weer is ontdekt. Het is die oceaan van bewustzijn die als een tsunami de wereld zal overspoelen. Dit maakt de toekomst van de gevestigde religies onzeker en kerkleiders verkrampt, maar de bewuste, zich herinnerende mens ontwaakt en is niet te stuiten. Mensen blijven elkaar inderdaad, opzoeken, om te zingen en te spelen, om zo uiting te geven aan dat gevoel verbonden zijn met al dat Is en altijd zijn zal en de wetenschap, dat wij mensen, echo’s zijn uit de toekomst…
En Eric Guns zingt in zijn song Liedkunst:
Ze vernederen je
Ze stelen je ziel
Doen je boot omslaan
tot jezelf de lading overboord zet
Ik zeg je
laat je er niet onder laten krijgen
Open naar je eigen hart
en stop echt nooit met zingen
Ze vernederen je, stelen je ziel, doen je boot omslaan, totdat jezelf de lading overboord zet. Zodat je weer die druppel wordt in de oceaan van bewust Zijn.
Aat-Lambert de Kwant