Stilte die je bij je onrust brengt. Daar ging m’n stukje vorige keer over. Veel spirituele zoekers willen niets liever dan innerlijke rust en stilte en ook ik had de illusie dat ik daar in de stilte, door de plensbuien veroordeeld tot mij(n) zelf, zalige momenten beleven zou. Nou, dat heb ik geweten. Ik heb er nog eens over nagedacht en kwam er achter dat zoeken naar die innerlijke rust ook weer obsessief is.
Nee, dit is niet in tegenspraak met wat ik vorige keer schreef. Stilte is balsem voor de ziel en ik zal die stiltemomenten ook blijven zoeken, maar ik besef tegelijk dat ik op lagen stuit van innerlijke onrust. Net zoals bij meditatie, daarin kun je ook op die onrustlagen stuiten maar eigenlijk is dat ook niet zo erg. Het is ook weer zo’n obsessie te denken dat je van stilte en meditatie rustig moet worden. Ik ga mediteren en dus word ik lekker rustig. Ik ben iemand die juist door meditatie onrustig werd en heb me daar lang ongemakkelijk bij gevoeld, vooral in groepen, waar velen, zoals ze zeiden, in die oneindige stilte terecht kwamen. Veel meditatietechnieken vereisen dat je je lichaam niet beweegt en mentaal stil bent. Ik niet dus, maar als sannyasin leerde ik later dat voor de meeste van ons, die in een hectische Westerse consumptie-maatschappij leven en dagelijks volle agenda’s moeten afmaken, dat eigenlijk niet is op te brengen. Er is dagelijks teveel stress en hectiek en kom er dan maar eens om plotseling je lichaam stil houden. Pfff!
Waar het om gaat is dat je je eerst losmaakt, bevrijdt van de opgehoopte spanningen en denkpatronen waarin je verstrikt bent geraakt. De actieve meditaties waren voor mijn onrustige geest dan ook een eyeopener! Uiteindelijk brachten ze me ook bij mijn stille bron die in de onrust opwelde.
Een verademing te zien dat er velen zijn zoals ik maar die zo krampachtig hun best doen om rust uit te stralen. Vooral dat! De behoefte om te stralen, terwijl het erom gaat te worden wie je werkelijk bent. Ja, je mag er zijn, inclusief je onrust. Maar net zoals de kerk dat leerde, zie je ook hoe in het spirituele wereldje er vaak op gewezen wordt dat we vooral moeten veranderen, verlicht moeten worden. Mensen trappen in de valkuil om zich vooral te spiegelen aan zogenaamde verlichte persoonlijkheden.
Spiritueel zijn (wat is dat eigenlijk?) komt voor velen neer om vooral spiritualiteit uit te stralen. Waarom eigenlijk? Ik ken iemand die van aard heel onrustig is maar héél spiritueel wil overkomen en ook innerlijke rust wil uitstralen. Ook weer zoiets! Dat willen stralen. Wilde ik ooit ook eerlijk gezegd.
Maar in dat fraaie Boshuys kwam ik er weer eens achter dat ik nu eenmaal geen rustige aard heb en dat ook niet per se moet uitstralen. Ik heb geleerd nog meer mijzelf te worden. Heel bevrijdend hoor, zo’n inzicht. Mijn onrust is tegelijk mijn creatieve bron, zoals een schilder of componist koortsachtig werkt aan zijn meesterwerk. Je had ook niet tegen Van Gogh moeten zeggen dat hij eerst maar eens stil moest worden, eerst moest mediteren, voordat hij ging schilderen.
Andere kunstenaars deden dat weer wel en creëerden eveneens prachtige werken. Iedereen is zoals hij is en hoeft zich aan niemand te spiegelen, alleen aan zichzelf, aan zijn eigen innerlijke bron waar het stil is. Rivieren kolken, maar in de diepte is er die stille, eeuwige stroom. Ik vertrouw en verlaat me op die stille bron die me net zo voedt als mijn onrust. Onrust is op zich neutraal. Het is maar wat ik ermee doe. Er is verlammende onrust, en er is creatieve onrust. Verliefdheid bijvoorbeeld kan je verlammen; de onrust verlamd je. Verliefdheid kan een vorm van waanzin zijn zoals Jung zei, maar kan ook een waan worden die zin kan hebben: waan die zin heeft. Dan wordt het een creatieve onrust van waaruit ook weer prachtige poëzie, proza en muziek is voortgekomen. Wat er dan gebeurt, is dat zonder dat je het beseft, ondanks die uiterlijke onrust je je toch laat voeden door die stille, eeuwige bron in jezelf.
Met die bron zijn we altijd verbonden en het gaat erom je daarvan bewust te worden. Je hoeft jezelf niet te veroordelen als die innerlijke onrust zich weer eens manifesteert. Het is er allebei: innerlijke onrust en die stille bron en in die onrust manifesteert zich ook de stilte, zoals weer Marcel Messing in zijn boek “De meester van de eindtijd” dat zo mooi verwoordde: “Pas als de ziel tot rust komt in de stem van de stilte, weerspiegelt ze dag en nacht het al, is ze als een verstild meer in een vallei.” “Alleen de verstilde ziel kan de grondtoon horen, die de ontelbare snaren van de harmonie der sferen bespeelt.”
Overigens hebben die reflecties en meditaties er volgens mijn omgeving wel toe geleid dat die onrust minder zichtbaar is, maar dat kan morgen weer anders zijn, besef ik. Dan ga ik maar weer de stilte in…Of ik ooit verlicht wordt? Waarom eigenlijk als ik in verbinding sta met die innerlijke bron van Licht in mij.