Mijn zelfbeeld

Welk beeld heb ik van mijzelf. Waar ik op doel is het afbreken van onze identificatieprocessen, onze ideaal- en zelfbeelden en dat geldt ook voor mijzelf! Pfff…

Als ik kijk naar het beeld dat ik van mijzelf had toen ik als journalist in politiek Den Haag werkte, zie ik het beeld van iemand die zich zo’n beetje dé journalist van het universum waande. Het woord zelfreflectie kwam in mijn woordenboek niet voor. Altijd maar bezig, met geen of bijna geen stiltemomenten. Het heeft me ook m’n huwelijk gekost. En zelfs toen ik de spirituele weg ging en daarover ging schijven, bleef ik doorrennen en was ik alleen maar met mijn hoofd bezig. Met m’n hoofd in de boeken en de wolken. Na enkele forse hobbels en tegenslagen begon ik meer op mijn leven te reflecteren. Ik had mij altijd fel tegen Osho verzet, zonder me echt in hem te verdiepen. Toen ik dat wel ging doen, kegelde hij heel mijn zelfbeeld en mijn spirituele overtuigingen omver.

Au!

Een toenmalige vriendin gaf mij boeken over Osho, waaronder zijn biografie. Toch was er de wanhoop door het uitblijven van verlichting en het niet vinden van de rust in meditatie. Het lukte me gewoon niet om in die oneindige stilte te komen waarover mensen mij vertelden. Een leven lang journalistiek, waarvan vijfentwintig jaar in religie, spiritualiteit en in talloze boeken op dit gebied grasduinen, brachten wel veel boekenkennis, maar niet die innerlijke stilte en rust. Een soort spirituele papegaai dus. Blablabla…

Het gaat niet enkel om kennis, maar om die te verinnerlijken om zo  bij de kennis van het hart, de gnosis, te komen. Er waren wel momenten van intense vrede als ik met de mooie muziek waarover ik ook schrijf, op de achtergrond, een mooi boek las dat me raakte en dat gebeurt nog. En o ja, wandelen in de duinen en bossen of daar gewoon op een stoeltje in de stilte wat lezen of wat mijmeren, nieuwsgierig gadegeslagen door Schotse Hooglanders. Wauh!

Maar meditatie, dat lukte maar niet. Later ontdekte ik dat ook het streven naar verlichting ook weer zo’n een illusie is. Ik leerde dat afgescheiden zijn van de bron, van het goddelijke, een gevangen zijn is in het dualisme. Alles wat hier op aarde aanwezig is volgt een evolutionaire weg. We zoeken de eenheid, we willen terug naar de bron. Ook meesters en goeroes hebben die weg te volgen en ook zij moesten, als het goed was, hun zelfbeeld bijstellen.

Ook Tony Parsons kan rake dingen zeggen als het gaat om het aan de kaak stellen van misverstanden die bestaan rond het idee verlichting en spirituele bevrijding. Behalve dat hij een scherp onderscheidingsvermogen heeft, is hij vooral goed in het afbreken van onze identificatieprocessen, onze ideaal- en zelfbeelden en onze zogenaamde vooruitgang op het spirituele pad.

Toen ik las wat onder andere Osho’s benadering is van meditatie, was dat voor mij een eyeopener. Je kunt mediteren wat je wilt, maar je zult geconfronteerd blijven worden met je onrust, woede en gedachten, die je als een tsunami overspoelen. En dan voor het eerst die actieve meditatie, uit je hoofd, je energielichaam ervaren en daarmee je ziel. Er kwam tijdens die meditaties veel onderdrukte boosheid, agressie en heel oud verdriet boven, wat echter wel leidde tot een soort catharsis, een zuivering. Nee, geen verlichting, maar wel een eerlijker kijken naar mijzelf en het beeld dat ik had van mijzelf.

Ongeacht of het zelfbeeld positief is of negatief, het kan kloppen met hoe je in het dagelijks leven bent of het kan niet kloppen. Het is daarom belangrijk om beide zelfbeelden (de overtrokken positieve en de negatieve) eerlijk onder ogen te zien en bij te stellen. Heb ik dus gedaan, maar moet dat beeld wel dagelijks bijstellen! Wellicht met behulp van een spirituele hindoe-leraar die op m’n pad kwam. Tja,de meester komt op je pad als je daaraan toe bent. Na reeds overleden leraars nu een levende leraar..

Aat-Lambèrt de Kwant