Het was in de jaren tachtig, ik was toen parlementair redacteur in een tijd dat fatsoen nog heel gewoon was. Niet dat ik zo’n fatsoensrakker ben hoor, maar politici gingen anders met elkaar om dan nu. Je hoefde als Kamerlid ook niet zo in de media te scoren. Ik interviewde Kamerleden die maandenlang op hun kamertje hadden zitten zwoegen op nieuwe wetgeving. Kom daar nu eens om; je wordt weggehoond. Je zou kunnen zeggen dat met het vertrek van Cohen destijds een laatste representant van hen is vertrokken, ofwel als bedrijfspoedel met de staart tussen zijn benen is weggejaagd.
De invloed van groot inquisiteur Wilders (die nu een toontje lager moet zingen) heeft op het politieke reilen en zeilen een enorme impact gehad en heeft tot gevolg dat je als politicus je van dezelfde stijl (geen stijl eigenlijk!) zou moeten bedienen als hij. Gelukkig bedienen de huidige lijsttrekkers zich niet van die grofheid, maar ze zijn toch wel wat besmet met het ‘scoren -virus.̓
De doorsnee burger koos gisteren op de verkiezingsdag (naar de woorden van de onlangs te vroeg overleden oud-collega Willem Breedveld het feest van de democratie) die lijsttrekker die het lekkerst scoort en de ander het vlotst kan aftroeven. Ik word daar niet blij van, maar ik ben wel gaan stemmen. Strategisch, dat wel. En met mij vele anderen, zoals blijkt uit de verkiezingsuitslag.
Kretologie
Lekker scoren dus. En dat niet alleen; je moet zoveel mogelijk aanschuiven in talkshows en meedoen met allerlei stompzinnige spelletjes of quizzen. De politiek in ons land lijkt te zijn afgezakt tot spektakel en amusement waarbij het meer gaat om kretologie en inhoud. Hopelijk gaat het de komende jaren meer om de inhoud. Het scoren – virus heeft zich in haast alle geledingen van de samenleving genesteld. Ook in de spirituele wereld waar het in veel gevallen meer lijkt te gaan om de hoeveelheid euro’s dan de inhoud. Mensen lopen op Onkruid en Para-beurzen verlekkerd te zoeken naar de man of vrouw achter de tafeltjes die hen dé antwoorden kan geven op ál hun vragen. Kassa!
Maar ja, mensen willen het en zijn besmet met het “Nieuws”virus. Toen ik nog niet zo lang geleden een symposium organiseerde, kreeg ik kritiek omdat de spreker niets nieuws vertelde en… bovendien vrij onbekend was. Nee, ik moest iemand als Hans Stolp maar vragen, die was zó geweldig. “Maar beste mevrouw, hij geeft al lezingen in het hele land, daar kunt u toch ook naartoe, maar of de beste man u iets nieuws gaat vertellen, waag ik te betwijfelen.” Als blikken hadden kunnen doden was ik nu morsdood geweest. “Weet u wat het met u is, u bent nog niet zover’, zei ze en beende woedend weg. Heb haar nooit meer op mijn symposia gezien. Ik hoop ook nooit zó ver te komen…En het was een prachtsymposium, waar het ging om de oude wijsheid. Niet nieuw maar wel met nieuwe gezichtspunten. Zo gaat dat met die oude schatkamers van wijsheid.
Tja, en als ik in allerlei bladen lees over alweer een nieuwe therapie en een spoedcursus verlichting, denk ik, pffff! Maar ik leg de bal ook bij de spirituele consument die ook steeds weer op zoek is naar iets nieuws. Waar het gaat om oude wijsheid moet die vaak als nieuw worden gepresenteerd.
Het is al vrij lang geleden dat ik voor een blad waarvoor ik werkte naar een therapeute werd gestuurd die met de Celestijnse energieën werkte. Nieuw dus! Het boek De Celestijnse belofte was nog niet zo lang uit. Het werd geen prettig interview, maar ik had er ook niet zoveel mee. Hoezo “Celestijnse energie?” Als dat boek er niet was gekomen zou zij wellicht wel een andere therapie met een klinkende naam gevonden hebben. Het is gewoon parasiteren op een succesboek, meeliften op het succes van een besteller. Stel dat ik therapeut ben en zoiets als de Gita-energie bedenk.
Mijn kritische vragen werden niet zo op prijs gesteld. Ik vroeg haar namelijk onder meer of ze ook iets kon met de Kwanteriaanse energie. Ik dacht bij mijn naam toch altijd een bijzondere energie gevoeld te hebben, dus effe checken dacht ik. Nou, ik kreeg meteen uit de zak: hoe durfde ik aan deze therapie te twijfelen en daar grapjes over te maken. In haar ogen was ik kennelijk zo’n verschrikkelijke kritische journalist waar ook Geert Wilders zo’n last van heeft. Het interview heb ik toch geschreven maar kreeg wel uit de zak van de hoofdredacteur die gebeld was door de woedende therapeute.
Kick
Dat scoren lijkt dus een maatschappelijk verschijnsel te zijn dat zich overal manifesteert; in de politiek, spiritualiteit en religie. Velen willen kennelijk de kick van de sensatie, van de emotie. Daarom spreekt blonde Geert zoveel mensen aan. Je zou mogen verwachten dat de debatten in de Kamer gaan over hoe de we de financiële crisis aan denken te pakken, maar in plaats daarvan zit je verbijsterd te kijken naar politici die elkaar toeschreeuwen dat ze normaal moeten doen en ik vind dat velen van hen niet normaal doen! De politiek is verworden tot plat amusement, waarbij kijkers lachen, gieren en brullen om weer zo’n oneliner en de manier waarop vliegen worden afgevangen. Interviewers stellen vragen maar geven niet of nauwelijks de gelegenheid die te beantwoorden. Natuurlijk moet je als verschrikkelijke “linkse elite”-journalist een gesprek soms bijsturen en soms ook zeggen dat de vraag nog niet is beantwoord, maar doe dat wel een respectvolle manier. Bij het tv-programma Debat op 2 gaat het ook steeds meer om degene die de grootse mond heeft. Iemand die met een inhoudelijk argument komt wordt overschreeuwd of belachelijk gemaakt, met alle waardering overigens voor de manier waarop de presentatoren het programma toch in goede banen proberen te leiden. Na afloop denk ik dan, wat heb ik nu eigenlijk gehoord, waar gaat het allemaal over…
2012
Ik ga lekker even door met mopperen. Neem nu eens die hype over 2012. In het boek “Veranderingen in de lucht, 2012 en verder, begin ik in mijn bijdrage met de gekte rond de film 2012 Doomsday. Gewoon een idiote film waar ik met kromme tenen naar heb zitten kijken net als al die onzin-verhalen over 2012. Kreeg daar zelfs mot over over met een lezer. Ik was volgens hem te kritisch en zou me meer moeten overgeven. Toen ik zei dat ik juist bij het zien van de beelden haast moest overgeven was het einde gesprek. Kennelijk zocht hij iemand die net zo dacht als hij…
Het 2012-virus heeft inmiddels velen ervan overtuigd dat dit jaar de wereld zal vergaan en ook serieuze tv-presentatoren nemen klakkeloos aan dat dit jaar hun allerlaatste programma zal worden uitgezonden. Dat hebben de Maya’s gezegd, roepen ze dan, maar dat is gewoon onzin! Het gaat niet om het vergaan van de wereld zoals wij die kennen. Het gaat meer om ingrijpende veranderingen die door de een meer worden opgepikt dan de andere. Een nieuwe tijd? Mogelijk, maar dan niet een tijd zoals vele ‘new-agers’ dat zien, maar een tijd van radicaal andere mogelijkheden. Maar velen
willen vast blijven houden aan het doemscenario van new age-profeten die roepen dat het rampschip aarde haar ondergang tegemoet gaat, maar waarvan de bewuste mensen door buitenaardsen gered zullen worden. Brrr.
Ik denk niet dat ze mij een ticket zullen geven. Een deel van kijkend en luisterend Nederland gaat wellicht driftig aan het hamsteren, terwijl een ander deel schouderophalend gaat slapen.
Samen werken
Ach, 2012…
Door er een hype van te maken en te roepen dat dit jaar de wereld vergaat, zullen ze ook niet geïnformeerd willen worden over wat er dit en komende jaren werkelijk achter de schermen speelt, ook op financieel gebied. De econoom Ad Broere, die onlangs in de Lotusvijver aan het woord kwam benadrukt de noodzaak, dat wij leren met elkaar samen te werken. Alleen op die basis kunnen we een einde maken aan het financiële stelsel dat ons meer dan drie eeuwen hoofdzakelijk ellende heeft bezorgd.
De film Economics of Happiness is inspirerend voor mensen, die werk willen maken van die nieuwe economie, waarin het succes wordt gemeten aan de mate van geluksbeleving en welbevinden en waarin de mens centraal staat. Nee, Broere is niet optimistisch over de gang van zaken, maar met publicist en met mysticus Marcel Messing wijst hij erop dat we niet bij de pakken neer moeten zitten maar wakker moeten worden[1]. 2012, bekend bij de eerder genoemde Maya’s en vele andere oude volken, betekent ook voor hem niet, zoals sommigen denken en roepen, het einde van de wereld, maar het eindpunt van een grote cyclus en tegelijkertijd het begin van een wending in het tijdsgebeuren: een mogelijke terugkeer naar de Bron.
Iedere 13.000 jaar vindt er op aarde een ingrijpende gebeurtenis plaats die alles verandert en de loop van de geschiedenis verandert. En ook in onze tijd vindt er een dergelijke gebeurtenis plaats en steeds meer mensen worden zich daar bewust van. Kush Visser wijst op de Vedische traditie van wijsheid, volgens welke de mensheid op dit moment in Kali Yuga, verkeert, het tijdperk van onwetendheid. Maar een transformatie in de richting van Sat Yuga, het tijdperk van de waarheid, is volgens hem zeer wel mogelijk en zelfs waarschijnlijk.
Laten we ons dus niet gek en murw laten beuken door het (gestuurde georkestreerde en vooral gecontroleerde) mediageweld. Media negeren mensen die wijzen op de verborgen krachten achter het wereldtoneel en op de achtergrond proberen bij te sturen en het tij te keren. De Purana, de ‘Boeken der Ouden’ uit India, zeiden in de grijze oudheid al dat in Kali-yuga (het ijzeren tijdperk, onze tijd) de dharma, de universele wet van waarheid, kreupel door de straten zal gaan en de leugen zal regeren. Positief is dat er steeds meer mensen die wakker worden en het werkelijke verhaal willen vertellen. Ze worden in de mainstream nauwelijks gehoord. Met dergelijke verhalen kun je immers niet scoren. Terwijl het er meer dan ooit om gaat dat onze samenleving ontwaakt. Voordat we wakker schrikken. Wakker worden, nu dus!